Φωτιές-covid-Αμάλ ….τα τρία κακά της μοίρας μας……

 

Αν  επιθυμούμε να μας  αποκαλούν ηλίθιους, δικαίωμα μας γούστο μας και καπέλο μας! Αντιτίθεμαι σε αυτό και για πρώτη φορά γράφω σε πρώτο πρόσωπο για να έχω το κρίμα στο λαιμό μου. Από ότι έχω καταλάβει γύρω μας κυκλοφορούν  τυπάκια που μας δουλεύουν ψιλό γαζί και διλποβελονιά. Αμάσητα τρώμε ό,τι μας σερβίρουν και χωρίς σκέψη ανοίγουμε το στόμα, όπως ο χάνος όταν πιάνεται στα δίχτυα του ψαρά.

Βρε τι είναι αυτό που συμβαίνει. Καήκαμε από τη ζέστη . Τσουρουφλιστήκαμε από τις φωτιές. Η πανδημία τρέχει με έτη φωτός και τριγύρω βλέπω παράγοντες πολιτικής, θρησκείας και τάχα μου κοινωνικές  οντότητες να λειτουργούν λες και βρίσκονται σε ευφρόσυνες υπέροχες μέρες, ανεμελιάς και ραστώνης. Ανεύθυνα πρόσωπα που για όνομα του Θεού, απευθύνονται σε όντα κατώτερα, γιατί έτσι μας θεωρούν.

Αφού ξεκινήσουν με επισκέψεις σε πανηγύρεις, εναγκαλισμένοι μετά του ιερατείου (αλήθεια τι έρωτας είναι αυτός), συνεχίζουν τα φιλικά κροκοδείλια δάκρυα προς τους πληγέντες κατακαημένους καμμένους, με βλέμμα λυπησιάρικο του τύπου, το κακό έγινε και τώρα είμεθα δίπλα σας για να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία και την ανατολή της νέας μέρας με χρώματα (άσχετα αν είναι γκριζόμαυρα). Και εκστομίζουν οι φανφαρόνοι τα λογύδρια τους  πετώντας κι ένα ξεροκόμματο ελπίδας. Κι οι άλλοι φανφαρόνοι αναφωνούν ωιμέ με τους πρώτους φανφαρόνους που μπλέξαμε και δε βοήθησαν επ ουδενί, δεν έκαναν τίποτε φνάζουν, μηδενίζοντας τα πάντα. Βέβαια τα κινητά ούρλιαζαν για εκκενώσεις και ζωές δε χάθηκαν, μα χάθηκαν περιουσίες , αγαθά, φύση και όλα αυτά. Και να οι τσακωμοί και να οι απολογισμοί και να οι εκκλήσεις από όλους   προς το φιλότιμο του Έλληνος για βοήθεια….

Κι από πάνω να ίπταται  το ξίφος της πανδημίας  και οι ειδικοί των ειδικών να μας κουνούν δάχτυλα, χέρια, πόδια. Το μυαλό μου πονάει!  Δεν έχω καταλάβει ποιος έχει δίκιο, ποιος έχει άδικο. Ποιος βοηθά, ποιος κοροϊδεύει, ποιος λέει αλήθειες, ποιος ψεύδεται. Εσείς έχετε καταλάβει;

Έρχονται και τα επιστημονικά σενάρια των  εκατοντάδων χιλιάδων  ειδικών του πληκτρολογίου να μπερδεύουν και τις τελευταίες ελπίδες ανάσας, με αποτέλεσμα την ασφυξία της σκέψης.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά παρουσιάζεται και μια Αμαλ ή κάπως έτσι ,να ταλανίζει την ζωή της επαρχίας ταύτης. Ποια είσαι εσύ που μας κάνεις τέτοια τσαλιμάκια;  Δε πας στο σπίτι σου, στο τσαντίρι σου, στη σπηλιά σου, ή τέλος πάντων στην τρύπα σου. Εμείς εδώ είμαστε άνθρωποι του ήθους , της αγάπης, του ελέους κι έχουμε θεματοφύλακες  ζηλωτές τάχα της πίστης αλλά πιοτερο της βόλεψης μας, που ξεπερνούν τους δικούς σας ! Έξω Ουστ και μακριά από μας!

Η δική μας πίστη , του εκούσιου πάθους, της σταυρικής θυσίας και της ανάστασης  δεν  νοθεύεται από μια Αμαλ! Άλλωστε μπορεί ο Χριστούλης να ήταν κι αυτός πρόσφυγας αλλά άλλο αυτός άλλο εσύ Αμαλ!  Εσένα σε πατρονάρουν μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Εμείς έχουμε  την Αγία Τράπεζα που τη γεμίζουμε με ονόματα πιστών, ζητώντας  αντίτιμο ευρώπουλα για να τοποθετηθούν μέσα της(αλλιώς δεν εισέρχονται…), μπας και προικίσουμε το σεβαστό ιερατείο.

Δε τα βάζω όλα σε ένα καζάνι. Το καζάνι το φτιάξαμε μόνοι μας και μπαίνουμε ένας ένας μέσα. Για να είμαι ξεκάθαρος. Δε θα ήθελα δρώμενα μη συμβατά με το ήθος της πίστης μου να πραγματοποιούνται σε λατρευτικούς χώρους. Υπάρχουν κι άλλοι χώροι!  Αλλά δε θα εκδιώξω και όσους κρούουν την θύρα μου.  Άλλωστε ο καθένας γνωρίζει, τον εσωτερικό του κόσμο. Όλα αυτά που συμβαίνουν και παρακολουθούμε μας μπερδεύουν ιδιαίτερα, μας  διαιρούν, μας  κάνουν εχθρικούς σε οτιδήποτε διαφορετικό. Εμείς δεν είμαστε διαφορετικοί για τους άλλους; Δε ξέρω πως μπορώ να μετέχω σε λατρευτικές συνάξεις απεμπολώντας το μήνυμα της αγάπης. Δεν καταλαβαίνω αν η Παναγία προστατεύει και βοηθά μόνο Έλληνες. Τον Σαμαρείτη πιθανό να τον λιθοβολούσαμε σήμερα.

Ορισμένοι έχουν ως στόχο τους το διαίρει  και βασίλευε. Εμείς βλακωδώς ακολουθούμε.  Λίγη σκέψη χρειάζεται και ας κάνουμε το σταυρό μας ή ότι μας φωτίσει ο Θεός!

Οι 33 ώρες....

 

Τα τελευταία χρόνια τις μέρες της Πασχαλιάς, γεμίζει το περιβόλι του μυαλού με μυρωδάτους καρπούς, με ερωτεύσιμα άνθη, από τις αναμνήσεις. Βάζει το χεράκι της κι η ηλικία, που όσο μεγαλώνεις τόσο σου βγαίνει  το παρελθόν.

Φαίνεται πως στις μέρες τούτες, τα βιώματα δεν μας αρέσουν, βγάζοντας στον αφρό το παρελθόν ειδικά το παιδικό. Εκείνο που μας  τρέχει στην αυλή του Αγίου Κωνσταντίνου να κόβουμε το Σάββατο του Λαζάρου τη δάφνη που την Κυριακή θα μοσχοβολούσε σε κάθε σπίτι , αν και στο τέλος έβαζε την πινελιά της στη φακή ή καμιά φορά και σε κάνα στιφάδο. Ήταν εκείνες οι  Μεγάλες μέρες που όντως οι ώρες ήταν περισσότερες , ή μάλλον πιο γεμάτες, γιατί ξεφεύγαμε από τα τετριμμένα και τις γεμίζαμε όχι με παιχνίδι μόνο των διακοπών, αλλά και με δουλειές (λέμε τώρα) βοήθειας στο σπίτι ή στην εκκλησιά μας, λαμποκοπώντας τα μανουάλια με τα εξαπτέρυγα, για να δείξουμε  στον παθόντα Χριστό πως προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο του, πως έχουμε σεβασμό απέναντι του και  λίγο μαρτυρούμε μαζί του, ειδικά όταν περνούσαμε το κατώφλι του νυμφώνα για να λαμπρύνει η ψυχούλα μας.

Κι ερχόταν η Μεγάλη Πέμπτη που πιάναμε  από νωρίς το ιερό για να διαβάσουμε μαζί με τον παπά Κώστα και τον παπά Δημήτρη τα δώδεκα ευαγγέλια. Δεν καταλαβαίναμε γιατί ήταν δώδεκα κι όχι έντεκα  ή δέκα. Μας συνέπαιρναν όμως τα παθήματα του Χριστού μέσα από τα μικρά εκείνα βιβλιαράκια που φυλλομετρούσαμε τις σελίδες, κάποιες φορές βαριεστημένα, γιατί κουραζόμασταν από το πολύ « Κύριε Ελέησον».  Βέβαια για μας ο Γολγοθάς ήταν μετά…. Τρέχαμε σε σπίτια και μαζεύαμε πυξάρι μέσα στην σιγή της σταυρικής βραδιάς. Κι οι νοικοκύρηδες μας περίμεναν για να μας πουν που ακριβώς να κόψουμε μη το κουρέψουμε κιόλας σα γλόμπο. Γυρνούσαμε στην εκκλησιά και ο κόσμος είχε γεμίζει λουλούδια το χώρο του σταυρού για να στολίσουν το νεκροκρέβατο του γλυκύτατου  Ιησού. Εμείς χαιρόμασταν που είμαστε μέρος της όλης διαδικασίας Αποκαθήλωσης του Χριστού, ενός Χριστού που σήμερα τον ρίξαμε  στην αμφιβολία των 33 ωρών.

Κι όταν ο Θεός ξημέρωνε την μέρα της Μεγάλης Παρασκευής, καμαρώναμε τον Επιτάφιο στολισμένο κι από το δικό μας χέρι, με τρόπο σα να χαϊδεύαμε την πονεμένη σάρκα του Θεούλη. Και δώστου να χτυπάμε με δύναμη την πένθιμη καμπάνα για να διαλαλήσουμε την ταφή του Σωτήρα μας. Κι όσο ο πένθιμος ήχος δονούσε την ατμόσφαιρα, τόσο εμείς χαμογελούσαμε βλέποντας ψηλά από το καμπαναριό,  ότι έρχεται το φως της Λαμπρής. Το δε βράδυ η μυρωδιά του γιασεμιού δε καταλαβαίναμε πως ενώνονταν με το «ω γλυκύ μου έαρ». Μάλλον για θαύμα λέγαμε πως είναι….

Έφτανε και η μία των Σαββάτων η χαρμόσυνη μέρα της εορτής των εορτών. Το πανηγύρι της ζωής και του φωτός απέναντι στο θάνατο και το σκοτάδι!.... Αναπήδαγε το φυλλοκάρδι μας στη χαρά της Ανάστασης . Το Άγιο Φως διαφορετικό από τα άλλα φώτα. Το κόκκινο αυγό ήταν βραβείο κατά του Άδη. Το Χριστός Ανέστη η προσμονή για ένα καλύτερο αύριο για όλους μας. Το φιλί της αγάπης ουσία ζωής. Το λιβάνι χρυσάφι αναστάσιμο!

Κι όλα αυτά γινόντουσαν μέσα σε 33 ώρες, αυτές τις ώρες που διαβάζω σήμερα ότι ερίζουν οι διάφοροι ειδικοί της θεολογίας…. Άραγε ο Χριστός έχει ανάγκη τον πεπερασμένο χρόνο που εμείς ορίσαμε;  Άραγε οι αναμνήσεις ενός μεσήλικα μπορούν να υπάρχουν σε συνέχεια των σημερινών παιδιών όταν ενηλικιωθούν; 

Καλή Ανάσταση πέρα από χρόνους , ορίζοντες και πάθη!

Ένας Αγιασμένος Λευίτης

 

Κάθε χρόνο  διάβαινε σε μας. Κάθε χρόνο , κάπου στα τέλη του Οκτωβρίου, χτυπούσε την πόρτα μας.  Κι εμείς τον περιμέναμε. Λέγαμε άργησε φέτος δε θα έρθει;  Κι όταν περνούσε το κατώφλι , μια φωτεινή χαρά πλημμύριζε  το χώρο μας. Δε καθόταν πολύ. Δέκα λεπτά ένα τέταρτο. Μα ήταν αρκετός χρόνος , υπέρ αρκετός θα έλεγα να μας δώσει δύναμη, κουράγιο, υπομονή, χαμόγελο, ηρεμία.  Λίγες κουβέντες, γεμάτες αγάπη και προσφορά. Κάθε φορά και κάτι νέο. Δε ξέραμε τι θα ακούγαμε από το αγιασμένο του στόμα. Όμως ότι κι αν  φθογγούσε, οι λέξεις είχαν μια ιδιαίτερη επαφή και στήριξη  στο μυαλό και την καρδιά.  Κι όταν τέλειωνε, έβγαζε από το ράσο  πάντα κάτι για να προσφέρει, σε μικρούς και μεγάλους. Κι αυτό το κάτι το κρατούσαμε για να θυμόμαστε και να προσμένουμε τη νέα επαφή.

Αυτός  ήταν ο πατήρ Διονύσιος. Ένας ιερέας απλοϊκός, που του μίλαγες με χαρά. Για μένα ήταν από τους ιερείς που όταν τον αντίκριζα ήθελα οπωσδήποτε να μιλήσω μαζί του. Όχι πολλά.  Ακόμη και μια καλησπέρα ήταν αρκετή, γιατί ενσάρκωνε μέσα από απλές λεξούλες την αγάπη. Περπατούσε με βλέμμα χαμηλωμένο προς τη γη. Και το έκανε για να ανέβει ψηλά στον ουρανό. Κληρικός  σεμνός. Τα άμφια του απέρριπταν την έπαρση. Τόνιζαν την υπομονή, την ταπείνωση την καρτερικότητα.  Κι όλα αυτά τα περιέκλειε με την αγάπη. Λειτουργός του θυσιαστηρίου που λάτρεψε μέχρι την ύστατη στιγμή στον κόσμο αυτό. Ακόμη και μέσα στον ανθρώπινο πόνο του , δεν λυγούσε. Η Άνω Ιερουσαλήμ του έδινε δύναμη να ξεπερνά τον όποιο πόνο. Κι αυτό γιατί πίστευε με πράξεις . Όλους μας τρομάζει ο θάνατος. Κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να του ξεφύγουμε,(αλήθεια τι γελοίο αυτό) ειδικά όταν τα γήινα χρόνια περνούν.  Δεν φοβήθηκε  το τέλος .

Ο πατέρας Διονύσιος  μέσα στη μοναχική παρουσία του στον κόσμο αυτό, καθοδηγούνταν από τα έργα της ορθόδοξης πίστης. Οι καρποί του Ευαγγελίου , ήταν η βιωτή του κάθε μέρα και νύχτα. Η προσευχή αδιάλειπτη για όλους.  Το περίεργο είναι πως κι όποιος δε τον γνώριζε το καταλάβαινε!

Ένα από τα δύσκολα ίσως  το πιο δύσκολο για μένα, μα ίσως και για σας, ο ρημαδοεγωισμός. Η έξαρση του εγώ. Κι αυτός ο «άσημος» και μη  αναγνωρίσιμος παππούλης, ξεπερνούσε τα πάθη  όχι με τα λόγια αλλά με την ζωή του. Ένας καλόγερος μέσα στην κοινωνία που γύρναγε από χωριό σε χωριό, δίδασκε, βοήθαγε, συμπαραστέκονταν, μοίραζε αγάπη και υπομονή. Μου είπε μια φορά…. « Βλέπεις πως ο χρόνος αμβλύνει, αφού το κάνει ο χρόνος γιατί παιδεύεσαι  και δε προσπαθείς να αφήσεις πίσω γεγονότα που σου κάνουν κακό». 

Είναι φορές που θες να γράψεις πάρα πολλά, αλλά σα να σταματούν  τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο, γιατί σου γνέφει….. σταμάτα βρε!!  Ότι κάνουμε  λέμε και βιώνουμε εδώ στη γη, είναι γιατί μας το επιτρέπει ο Θεός. Στη σιωπή  ανακαλύπτουμε  τι είμαστε.

Πιστεύω τελικά , έστω κι αν φανεί περίεργο ή για κάποιους βλάσφημο, πως ο Θεούλης μας «τρολάρει», παίρνοντας κοντά του ανθρώπους αγιασμένους. Και τι μας λέει; Σιγά μη σας αφήσω  κι αυτούς  να τους κάνετε σα τα μούτρα σας. Αφού ούτε τους ακούτε, ούτε πιστεύετε, ούτε πράττετε. Καλύτερα να συντροφεύουν εμένα και να νιώθουν χαρά δίπλα μου….. Είθε να μιμηθούμε την απλοϊκή  αγαπητική  παρουσία του στην γήινη περιφορά μας.  Καλό παράδεισο πατέρα Διονύσιε!

Ονειρεύτηκα...

 

Κουρασμένος από τα συμβάντα ,έκλεισα τα μάτια για λίγο χτες στις 9 ακριβώς. Την ώρα που κτυπά το κουδούνι να μπούμε στα κελιά μας.

Και εκεί σε εκείνα τα λεπτά του αδηφάγου χρόνου, είδα ότι ήμουν στους δρόμους και οι μαγαζάτορες άνοιγαν τα μαγαζιά τους, έβγαζαν τις καρέκλες έξω και τις στρώνανε σε μια κάποια απόσταση μεταξύ τους, στα πεζοδρόμια και στους δρόμους

Μετά ξαφνικά ανέβαιναν τα ρολά από τα εμπορικά μαγαζιά όλα με την μια. Και οι ιδιοκτήτες τους  άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα να φανεί η πραμάτεια τους. Όλοι χαμογελαστοί και χωρίς μάσκα ,λες και είχαμε γιορτή. Παντού μύριζε φρέσκος καφές και τηγανιτές πατάτες.

Κανένας δεν φοβότανε το όχι των «ειδικών». Μερικοί υπάλληλοι με το χαμόγελο στα χείλη, σερνόταν από τους αστυνομικούς, μάλλον για το τμήμα, μα οι άλλοι φώναζαν, ότι δεν γίνεται και δεν μπορείτε να μας μαζέψετε όλους.

Οι ειδικευόμενοι ειδικοί δεν βγήκαν στην τηλεόραση του τρόμου. Να πουν τι; Ο κόσμος ήταν όλος έξω και κανένας δεν τους άκουγε. Καθόταν στα καφέ, έτρωγε, έπινε ,γέλαγε με συντροφιές, τραγουδούσε, ψώνιζε με παρέα.

Σε κάποιο κάδο απορριμμάτων είδα δυο σπασμένες τηλεοράσεις. Οι άνθρωποι είχαν αποφασίσει αυτοί για την ζωή τους.

Φαντάζομαι ότι βγάλανε μια τεράστια κραυγή πριν. Άνοιξαν απλά τις πόρτες των φυλακών τους και τρέξανε έξω, σπρώχνοντας τους δεσμοφύλακες.

Εκεί σε αυτό το σημείο πρέπει να με πήρε ο ύπνος ο γλυκός…. Αλλά που να δεις χαΐρι. Κάποια άτιμα ρίχτερ με τίναξαν πάνω… δεν ήξερα που βρισκόμουν. Πέρασαν δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρα; Δεν μπόρεσα  να καταλάβω μα  με έφεραν στην ρημάδα πραγματικότητα. Αυτήν που έβαλε τις  πινελιές του κι  ο εγκελαδούλης. Το κούνημα του δεν ήταν απαλό ήταν βίαιο, όπως κι όλα όσα βιώνουμε  εδώ κι ένα χρόνο.

Η φύση δεν μας συμπαθεί καθόλου τελικά και καλά μας κάνει μην σου πω!

Τελικά  θέλω να βγάλω κραυγή!!!. Να βγάλεις και εσύ μια μεγαλύτερη ! Και να τους τρίψουμε το ψέμα, την κατάχρηση εξουσίας, την τρομοκρατία, την εξαπάτηση, την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής στην μούρη όλων, ακόμη και του σεισμού!!!

Κλείνω με λίγη ευωδία Καζαντζάκη: «Διδασκαλία δεν υπάρχει.Δεν υπάρχει λυτρωτής που να ανοίξει δρόμο. Δρόμος να ανοιχτεί δεν υπάρχει. Καθένας, ανεβαίνοντας απάνω από τη δική του κεφαλή, ξεφεύγει από το μικρό, όλο απορίες μυαλό του».

ΥΓ: Το γράφω και το εννοώ. Κάτω τα ξερά όλων σας  από τους δασκάλους. Από τη μία τους παλαμοκροτάτε με μπράβο,  ζήτω, και άλλα σαλιαρίσματα, στον κουρνιαχτό της καταστροφής. Από την άλλη τους ευνουχίζετε, αποκεφαλίζοντας την αξιοπρέπεια τους .Άλλωστε διανύουμε την περίοδο της αποκριάς. Δε θέλω να φανταστώ τι θα γινότανε αν έστω κι ένα παιδάκι είχε μια γρατσουνιά σε ένα κάποιο σχολείο!............

Καρναβαλίστικα φιλάκια….

Το χιόνι σκοτείνιασε!

 

 

Τα δελτία «νέων» στα τηλεοπτικά μέσα δε με ικανοποιούν. Άλλωστε γιατί να δω στις ειδήσεις πως είναι η χώρα  και που βαδίζομεν;

Ακροβολίζομαι  με στολή παραλλαγής, σε κοινωνικά δίκτυα παρατηρώ ιδίοις όμμασι. Αν είμαι δύσπιστος επιλέγω το: «επί τον τύπον των ήλων»   και βλέπω όλες τις χιονισμένες πόλεις ,αυλές, μπαλκόνια, λεωφόρους στενοσόκακα , μιναρέδες, καμπαναριά, ρυάκια, ποταμούς, γέφυρες……..

Από κάτω υπέροχα σχόλια που με ηδονίζουν με ρίγη κρύου όπως τα: «είδαμε μιαν άσπρη μέρα», «χιονισμένες καλημέρες» που αγγίζουν το 99,999999999999%.

Υπάρχει ένα δίκιο εδώ.  Το χιόνι πρώτη φορά το είδανε τα ματάκια μας. Η καιρική ζωή στην υποσαχάρεια ζώνη δεν έχει χιόνι, πάγο, νιφάδες (αλλά μόνο νυφάδες). Ειδικά στο κλεινόν άστυ ένα δίκιο το έχουν , αφού μόνο με γιαουρτάκια βλέπουν  κάτι λευκό.  

Πόση αντοχή να υπάρξει με αυτούς τους  μαϊμουδισμούς, σε ασήμαντα πράματα, με την  έλλειψη δημιουργικής έμπνευσης, ώστε και το όμορφο χιονάκι να  μας αγαλλιάζει!

Όλα αυτά  έχουν  βαλθεί  να τραυματίσουν την ψυχική μου ισορροπία. Τότε ρε φίλε γιατί τα παρακολουθείς;  Τώρα μέγα δίκιο έχετε. Μάλλον σα βίτσιο μου είναι!!

Από την άλλη….. δράση, ζωή, φίλοι, ταξίδια ,έρωτες ,γιορτές, εκδηλώσεις, όλα στον πάτο του βαρελιού. Φρικάρω που δεν μπορώ να φωνάξω Φτάνει! Φτάνει πια με την κατακρεούργηση της ζωής μας και όλων των δικαιωμάτων της.

Η προστασία από  όλα τα μικρόβια  που μεγέθυναν στο μυαλό μας σαν τέρας, μπορεί να εφαρμοστεί και χωρίς να είμαστε στην φυλακή; Απλά ρωτάω….

Πότε θα κραυγάσουμε με φωνή ζωής όλοι μαζί τέλος στον εξευτελισμό! Να σας πω; Δε θα φωνάξουμε…. Και τι να πούμε δηλαδή; Βολεμένοι και τζάμπα επαναστάτες σα και μένα; Μπάααα… άσε φιλαράκι, μια χαρά είμαστε. Και γιατί να φρικάρουμε; Έλα μωρέ…. Απλά χιόνισε!

 Μέσα  στο σπιτάκι σου στη ζεστούλα, αλλά ξαφνικά… δεν έχεις ρεύμα, δεν έχεις νερό. Σε πιάνει πανικός και βάζεις το τραντζιστοράκι μπας και μάθεις αν υπάρχει αντίσταση στον λευκό κατακτητή. Αυτός ο φόβος που συνέχεια σε λογοκρίνει, σε έχει σε καταστολή σε κάνει να θωρείς ακόμη και το πάλλευκο χιόνι σαν μαύρο εφιάλτη που θα σε τελειώσει…

Τελειωμένοι είμαστε γιατί μοιάσαμε  σε όλα τα τέρατα που εσωτερικά ή εξωτερικά μας ντύνουν την  θαλπωρή της μιζέριας!  Τα ανεχόμαστε. Και η ανοχή, αυγατίζει  τους πειθήνιους. Δίνει ισχύ και  βοηθά την δημιουργία  του τέρατος που  άρχει  και μας ελέγχει.

Συνηθίσαμε την φρίκη, την υποταγή, και σε λίγο θα έχουμε την ίδια φάτσα με το τέρας.  Δεν θα ξαναγίνουμε άνθρωποι αν δεν  τουμπάρουμε αυτή  την φρίκη.

Μας λογοκρίνουν, επειδή έχουμε άλλη γνώμη και μας  κάνουν δώρο μια βόλτα έξω από το κελί μας,  για να ηρεμήσουν τα νεύρα μας. Κι αντί το χιονάκι να μας φωτίζει , μας θάβει ολικά!

Αλίμονο εδώ  που φτάσαμε. Σε λίγο θα πεθάνει και η ευγένεια με αυτά που ζει!!