Το μέλι το κεντρί και οι καρέκλες...

Ο συγγραφέας του Τομ Σώγιερ Μάρκ Τουαίν έλεγε «Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά».

 Δε γουστάρω την πολιτική γενικά. Τιμώ αυτούς που έχουν το ταλέντο, το σαράκι, ασχολούνται με πάθος κι αυτό φαίνεται μέσα κι έξω τους. Αλλά οι πολιτικάντηδες καιροσκόποι μπαμπέσηδες μου τη δίνουν  με τον τρόπο συμπεριφοράς και τις πράξεις τους. Μέσα στην περίοδο της κατοχής από τον κορονοϊό παρατήρησα συμπεριφορές «δημόσιων» προσώπων. Ορισμένους αιρετούς , που ο κοσμάκης  αφού στραβώθηκε και τους σταύρωσε,  ξεπέρασαν εαυτούς! Μιλάμε ότι αυτοί από τη μέρα που ψηφίστηκαν, άρχισαν τη συλλογή ψήφων για τις επόμενες εκλογές. Και πετούν από λουλουδάκι σε λουλουδάκι σα τις μελισσούλες τάζοντας , πουλώντας γύρη εκδούλευσης, και μέλι με κεντρί. Το κεντρί το ρίχνουν σε όσους αντιδρούν και το μέλι το ανακατεύουν με  δηλητήριο για να  το εκχύσουν στους  αντιπάλους τους κι ας προέρχονται από την ίδια φάρα!

Πραγματικά κάθε φορά μένω έκπληκτος με τις  εκρήξεις ικανότητας αυτών των ανθρώπων. Και σκέφτομαι  πως οι Μεσσίες –Σωτήρες του πόπολου είναι εδώ! Κάνουν τα πάντα για να προβάλουν ακόμη και τις στιγμές της επίσκεψης τους σε χώρους όπου κι ο Βασιλεύς οδεύει μόνος! Έχουν σπάσει όλα τα κοντέρ αυθάδειας. 

Η  εξυπνάδα τους  φτάνει σε χιλιοστά των τριχών της κεφαλής τους.  Και μπλέκουν τα πάντα. Βάζουν  το συμφεροντάκι τους απέναντι σε πολίτες.  Μπλέκουν περιοχές  με τις απρέπειες της μικρότητας τους.  Φέρνουν σε δύσκολη θέση απλούς ανθρώπους της βιοπάλης.  Θεωρούν μια καρέκλα που τους έδωσαν οι πολίτες, ένα σε τα εσώρουχα τους. Και μάλιστα ο ένας ροκανίζει την  καρεκλίτσα  του άλλου,  με καλοδουλεμένα πριόνια. 

Όλη μέρα  ρίχνουν ιδρώτα δουλειάς γεμίζοντας τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο με τα επιτεύγματα τους.  Τη νύχτα εξυφαίνουν  σχέδια ολέθρου με άφατη λεπτομέρεια. Σχέδια με σκοπό την καταστροφή του άλλου κι όχι τη δημιουργία έργου. Παρουσιάζουν δε ως έργο ακόμη και τη μετακίνηση μιας πετρούλας  ενάμιση εκατοστό αριστερά ή δεξιά! Η πολεμική τους βασίζεται στην παραπλάνηση! Έχουν χάσει το ηθικό πλεονέκτημα, αν ποτέ είχαν ήθος.  Βάζουν την  μάσκα του καλοκάγαθου αμνού, ενώ μέσα κυοφορούν το χαιρέκακο βλέμμα του  αιμοβόρου λύκου. Και οι ακόλουθοι χειροκροτούν . Μέχρι που μια ραφή της μάσκας σκίζεται βγάζοντας το λυκοπρόσωπο στην επιφάνεια. Και τότε…… το ωσαννά με θαυμαστό τρόπο μετουσιώνεται σε σταύρωσον αυτόν!

Αγαπητοί…… το καλάμι καλό, μα η γη πιο στέρεα. Τα σκουλήκια ανεβαίνουν  στις κορφές αλλά σέρνονται για να φτάσουν…. Υπάρχει καιρός να βγείτε από την ιδιοτυπία της αντιπαλότητας, μη παίζοντας παιχνίδια με τους πολίτες  για την ατομικιστική παρουσία σας. Κρατείστε τις ρητορείες σας για το καλό της πόλης. Μη στοχοποιείτε περιοχές για την πολιτικάντικη ευμάρεια σας! Οι άνθρωποι που σας «τίμησαν» με την ψήφο τους τι φταίνε; Αγωνιστείτε με καθαρή την τράπουλα. Σεβαστείτε τους συμπολίτες σας….. δεν είναι σα τα μούτρα σας. Να ξέρετε ότι αν λειτουργείτε με ανοιχτά παράθυρα, θα κερδίσετε περισσότερα…. Δεν είστε δα και τα μοναδικά πολιτικά όντα…………

Άλλωστε βρε  μπαγλαμάδες …. Αν δεν ήταν  κάποιος Δημήτρης,  δε θα σας ήξερε ούτε το «σκυλάκι»  της οικίας σας!!! ( για να παραφράσω την κατσιφάρεια ρήση).

 Τελικά όποτε βρεθούμε με την πλευρά της πλειοψηφίας, είναι η στιγμή που πρέπει να σταθούμε και να συλλογιστούμε. Σας φιλώ με ή χωρίς κεντρί…..

ΥΓ: Δε το συζητώ ότι δεν ιδρώνει το αυτάκι!!                                      

Το κρυφό κλειδωμένο σχολειό και οι τεμπέληδες!

Οι στιγμές  ηρεμούν τα ταραγμένα νερά και ξεθολώνει το ποτήρι. Οι μέρες που ο μανιασμένος αέρας λυσσομανούσε περνούν ανεπιστρεπτί, καθώς μια νηνεμία γαλήνης ωριμάζει (λέμε τώρα)στην κοινωνία. Οι ώρες που ο φόβος φώλιαζε δίνει  τη θέση του δειλά δειλά στο χαμόγελο, την διάθεση για δημιουργία, την όρεξη για συνέχιση  προς τα πάνω αφήνοντας πίσω  την κοροναίικη μαυρίλα.  Όχι ότι τελείωσε αυτό το κρυφτούλι , μα μάθαμε να ζούμε με το ρημαδομικρόβιο  και να είμαστε οργανωμένοι απέναντι του………. Μάθαμε;  Θα φανεί στην πορεία.

Ένα κομμάτι που απασχόλησε και απασχολεί  τις νέες συνθήκες ζωής μας, είναι το κλείσιμο των σχολείων  για διάστημα δυο μηνών και πάνω, ειδικά των δημοτικών σχολείων!  Όταν κλείσανε τα σχολεία χάθηκε το έδαφος σε γονείς, παιδιά και πιο πολύ στους δασκάλους. Τώρα τι γίνεται;  Τι κάνουμε; Δόθηκαν κάποιες λύσεις με το «ηλεκτρονικό σχολείο»  που ήρθε, με άκομψο τρόπο βέβαια και θα μείνει. Επειδή έγινε ντόρος και σηκώθηκε κουρνιαχτός πολύς για τα σχολειά και ειδικά τους δασκάλους, θα σας  διηγηθώ τώρα που ανοίγουν πλέον τα σχολεία μια ιστορία ενός  «κλειδωμένου σχολείου».

Το σχολείο δεν έκλεισε ποτέ!  Κάθε μέρα υπήρχε  δουλειά.  Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες του, άλλοι εύκολα, άλλοι δύσκολα, κατάφεραν να μπούνε στο πνεύμα ενός νέου τρόπου δουλειάς. Με συνεργασία και ομαδικό πνεύμα μπόλιασαν  τον τρόπο λειτουργίας του, όσον αφορά τα μαθήματα και την επαφή με τα παιδιά. Η  Ελβίρα από την αρχή έτρεξε τα παιδιά της Έκτης τάξης στο πνεύμα της ασύγχρονης και σύγχρονης (όπως την είπαν) μάθησης, για να μην μείνουν  πίσω… Η Σοφία με ζήλο και περίσσια ενέργεια  έθεσε την ιστοσελίδα του σχολείου σε λειτουργικό επίπεδο για τα παιδιά. Η Ειρήνη, ο Γιώργος, ο Γιώργος, ο Θανάσης, η Ευαγγελία, η Δήμητρα, η Ειρήνη, η Δέσποινα, η Φωτεινή, η Αγάθη….. με κάθε τρόπο έδωσαν το καλύτερο, να κρατήσουν επαφή τα παιδιά με τα μαθήματα μέσα από ηλεκτρονικές πλατφόρμες, να βλέπουν έστω από μακριά τα μάτια τους. Βέβαια όλο αυτό δεν ήταν σχολείο με τον τρόπο που έχουμε μάθει, ήταν όμως  ο τρόπος να υπάρχει μια αγκαλιά προς τους μαθητές τους….  Έζησα  την αγωνία για το αν τα καταφέρουν, την χαρά τους όταν έβλεπαν και μίλαγαν με τα μαθητούδια τους, την ικανοποίηση τους. Αυτό και μόνο έφθανε….. Κι έμεινε μια μικρή ή μεγάλη παρακαταθήκη για το αύριο, αν συμβεί κάποιο κλείσιμο των σχολειών.

Υπήρξαν όμως και οικογένειες που δεν είχαν τρόπους πρόσβασης σε ηλεκτρονικά μέσα. Κι εδώ λειτούργησε  το σχολείο και οι δάσκαλοι –δασκάλες, που με τρόπους «κρυφού σχολειού», βοήθαγαν τα παιδιά  για να μη στερηθούν, για να μη νιώσουν μόνα τους!!

Στα πρόσωπα των δασκάλων αυτών,  τιμώ τους χιλιάδες δασκάλους και δασκάλες της πατρίδας μας. Τα χιλιάδες σχολειά που δούλεψαν,  με πρώτο μέλημα τους μαθητές και τις φαμίλιες τους. Που δεν άφησαν το ποτάμι της μιζέριας , την κακοήθειας  και του κουτσομπολιού να παρασύρει την ευλογημένη μας δουλειά. Γιατί είναι ευλογία να είσαι δάσκαλος! …….

Βέβαια δε θα τα ωραιοποιήσω όλα, γιατί υπήρξαν και κάποιοι ελάχιστοι-ες δε θα τους πω συναδέλφους-ισσες, που  πήγαν «κόντρα στο σύστημα» όπως τόνιζαν, κουνώντας το δάκτυλο, πίνοντας στα πεζούλια ,στις πλατείες, κάτω από παχείς ίσκιους δροσιάς τα φρεντοκαπουτσίνα   και τα φραπογαλά τους.  Αυτοί έδωσαν το δικαίωμα στους διάφορους Ψαριανοκαμπουράκηδες και Σια να καταφέρονται εναντίον ενός κλάδου  συνεπέστατου στον μέγιστο βαθμό. Αυτή η οικτρή μειοψηφία  ήταν το δόλωμα.  Όχι ότι δε θα έβρισκαν ή δε θα βρουν  να γραφομιλούν για τεμπέληδες , ανίκανους, ανειδίκευτους.  Χωρίς να σέβονται επιστήμονες που τιμούν τη δουλειά τους.  Ποιοι;;… ορισμένοι  ανειδίκευτοι κονδυλοφόροι και τηλεκανίβαλοι  της πλάκας!

Ο χρόνος κυλά μέσα από πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ξεκινάμε σε λίγες μέρες……. Λίγοι κατανοούν τη χαρά μας, ακόμη λιγότεροι το τι θα συμβεί, όταν διασταυρωθούν τα βλέμματα μας με τα μαθητούδια μας….. Λύπη νιώθουμε γιατί δε θα τα αγκαλιάσουμε. Ας συμβιβαστούμε για λίγο με τις αγκαλιές των ματιών!

Όταν η ζωή σου πετάει ένα κορονοιό.....

Μια φράση που την άλλαξα λιγουλάκι λέει: Όταν η ζωή σου πετάει λεμόνια φτιάξε λεμονάδα… ή κάπως έτσι τέλος πάντων.  Τώρα γιατί θα πρέπει να συμβιβαστώ- ελιχθώ με αυτά που η ζωή μου φέρνει και να  παραγγείλω πορτοκαλάδα από πορτοκάλια, όπως έλεγε και ο Γκιωνάκης; Γιατί να μην αρνηθώ τις λεμονόκουπες του κορονοιού  και να  ζητήσω μια μπουγάτσα με άχνη και μπόλικη κανέλλα, αλλά κι ένα γύρο απ’ όλα και να μη συμβιβαστώ με τίποτε άλλο μέχρι να γευτώ την ξεροψημένη πιτούλα και το δροσερό τζατζικάκι; 

Τελικά  ξυπνάμε; Δεχόμαστε  την πραγματικότητα όπως έρχεται και κάνουμε  το καλύτερο γι’ αυτή;  Λεμόνια; Λεμόνια βρε αδερφέ. Κορονοιό; Κορονοιό και ξερό ψωμί! Τώρα που αρχίσαμε(;) να ξυπνάμε και να βλέπουμε πως είμαστε επαναστάτες με ή χωρίς γλυκό νερό, γιατί να μην πω ένα ευγενικό «όχι» στη ζωή που χτίζουν για μένα χωρίς εμένα,  και να μη ζητήσω αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένο; Ωραίος και ο συμβιβασμός των κορονοιών,  αλλά κουράζει από ένα σημείο και μετά. Χάνεις τον εαυτό σου όταν αρχίζεις να συμβιβάζεσαι, παρασέρνεσαι και βουλιάζεις σε ένα διαρκές παράπονο, σε μια αγωνία που απλά εύχεται κάτι καλύτερο. Οικειοποιείσαι όλες τις αγωνίες των γύρω σου υιοθετώντας τελικά μια περιορισμένη αντίληψη, ξεχνώντας πως μπορείς να προβάλλεις τα ομορφότερα και τα καλύτερα.

Ο συμβιβασμός εξυπηρετούσε, μέχρι να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας κάνοντας το επόμενο βήμα. Τώρα που ξέρουμε, λίγο-πολύ, τι μπορούμε να πετύχουμε, δεν εξυπηρετεί. Όταν βγαίνεις από τον ασφαλή σου κύκλο και λαμβάνεις το ένα μόνο μέρος ενός σεναρίου που μέχρι στιγμής έβλεπες και λαχταρούσες πίσω από το τζάμι, συμβιβάζεσαι. Από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα, λέμε. Μη μένεις στον συμβιβασμό, αλλά να δέχεσαι τις συνθήκες ως ένα προσωρινό βήμα για το επόμενο. Μη δημιουργείς ένα νέο  κύκλο γύρω από τον συμβιβασμό, γιατί θα τον οικειοποιηθείς τόσο, που θα ξεχάσεις για ποιο βουνό είχες αρχικά ξεκινήσει.

Να έχεις το θάρρος να επιλέγεις ξανά και ξανά την πραγματικότητά σου. Ακόμη κι αν η λογική επιτίθεται με τα δικά της επιχειρήματα, να την αρνείσαι. Είσαι σκεπτόμενος(;), μπορείς να δημιουργήσεις αυτό που επιθυμείς να ζήσεις. Με έναν πολύ απλό τρόπο: απλά πρόβαλλε σε κάθε σενάριο που σου σερβίρει η ζωή, ένα άλλο εναλλακτικό μέλλον, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Μάθε να λες «όχι» στην λογική του νου.

Αν η ζωή σου σερβίρει μια επικείμενη απόλυση από τη δουλειά σου, πρόβαλλε την εικόνα του να έχεις δουλειά – όχι την συγκεκριμένη, αλλά το αίσθημα του να έχεις δουλειά. Αν η ζωή σε φέρνει στα πρόθυρα της κατάρρευσης λόγω ενός κορονοιού, πρόβαλλε να βρίσκεσαι ευτυχισμένος μέσα  σε ένα ιό – όχι τον συγκεκριμένο. Αν σου έρχεται ένας λογαριασμός να πληρώσεις και δεν έχεις χρήματα, νιώσε σα να είναι ήδη τακτοποιημένος – όχι απαραίτητα πληρωμένος, αλλά τακτοποιημένος (γιατί μπορεί να τακτοποιηθεί με χίλιους δυο τρόπους).

Αντί λοιπόν να σκέφτεσαι τι θα κάνεις όταν τελειώσει η πανδημία , ή απολυθείς ή δεν έχεις να πληρώσεις – να συμβιβάζεσαι δηλαδή με τα λεμόνια – πρόβαλλε ένα εντελώς καινούριο σενάριο. Παράγγειλε ένα προφυτερόλ, κάτσε σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και απόλαυσέ το.

Συνηθίζαμε να χτίζουμε από τα συντρίμμια του προηγούμενου βήματος και αυτό πραγματικά μας έκανε γενναίους και μας έφτασε ένδοξα μέχρι εδώ. Είναι καλό αλλά όσο εξυπηρέτησε, εξυπηρέτησε. Κάθε φορά που γκρεμίζομαι, θέλω νέα υλικά να ξαναχτίσω. Τα συντρίμμια του προηγούμενου βήματος είναι εμπειρίες. Δε θέλω να χτίσω κάτι καινούριο με βάση τις εμπειριών του παρελθόντος.

Αν  πληγώθηκα συναισθηματικά, θέλω να ξεκινήσω  από την αρχή σα να μη πληγώθηκα ποτέ. Αν έχασα τη δουλειά μου εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, π.χ. λόγω του ότι  ο κορονοιός ανάγκασε το αφεντικό μου να βάλει λουκέτο, θέλω να σκεφτώ μία νέα δουλειά με το αίσθημα ότι δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ και για κανέναν. Η εμπειρία είναι δεδομένα του νου. Εγώ θέλω να σκέφτομαι με βάση την καρδιά μου γιατί εκείνη με γεφυρώνει με τον Ουρανό. Ο νους είναι απλά ένα εργαλείο που στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να δείξει προς την καθημερινότητα, τη ρουτίνα.

Και όλα είναι μια χαρά στον κόσμο μου με ή χωρίς κορονοιό…..

Η ανακυκλούλα κι ο παμφαγούλης….

Δυο κάδοι αγκαλιασμένοι  σε ένα μικρό προάστιο  λίγο έξω από την πόλη δε το συναντάς εύκολα…. Δεν είναι οι μοναδικοί, αλλά αυτοί έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Χρώμα  μπλε η ανακυκλούλα και πρασινάκι ο βρωμικούλης. Και για να εξηγούμαι ο βρωμικούλης δεν είχε κάτι δύσοσμο ή ιδιαίτερο, απλά επειδή σ αυτόν εμπιστευόμαστε όλοι μας, ότι  σκουπιδάκι έχουμε, πήρε κι αυτό το όνομα. Ή μήπως να τον λέγαμε παμφαγούλη; Δίκιο έχετε το δεύτερο του ταιριάζει περισσότερο…….

Οι δυο αυτοί κάδοι λοιπόν ήταν πάντα αγκαλιασμένοι. Δε μπορούσε κανείς να τους χωρίσει και θα σας περιγράψω τι συνέβη……

Μια μέρα βρίσκονταν στον πιο πάνω δρόμο. Την επόμενη βρέθηκε ο παμφαγούλης στον απέναντι δρόμο, εκεί που βρίσκεται το σχολείο. Την μεθεπόμενη ξανά αγκαλιά με την ανακυκλούλα. Περνάνε δυο μέρες η ανακυκλούλα σε άλλη θέση.  Δάκρυσε ο παμφαγούλης που του έφυγε η αγαπημένη του. Πέρασε μια βδομάδα και ξάφνου η ανακυκλούλα  πίσω. Χαρές να δείτε που έκαναν, ξεχείλισαν από σκουπιδάκια που χοροπηδούσαν.  

Οι ζέστες άρχισαν να γίνονται έντονες… Οι δυο αγαπημένοι μας , έσκαγαν και τσουρουφλίζονταν. Γύρω τους μαζεύονταν ανεπιθύμητα μαμούνια και ζουζούνια. Ένα βράδυ που το φεγγάρι είχε κρυφτεί πίσω από ένα περίεργο σύννεφο σε  σχήμα χωροφύλακα, πήραν το ρίσκο να φύγουν και να πάνε κάτω από δυο καταπράσινα δέντρα που φώλιαζαν πουλάκια και πολλά παιδιά από το σχολείο απολάμβαναν τον ίσκιο τους. Να ξέρατε πόσο το χάρηκαν!! Πέταξαν ότι είχαν μέσα τους από τη χαρά τους……

Η γειτονιά άρχισε τη μουρμούρα. Απαπαπα!!! αυτοί οι ατίθασοι κάδοι κάνουν επανάσταση;  Δε θα τους περάσει!  Κι έτσι μετά από τις έντονες διαμαρτυρίες,  έσκυψαν τα καπάκια τους μετακινούμενοι σε χώρο ντάλα στον ήλιο και το κρύο, να τιμωρηθούν για το θράσος τους!

Περνούσε ο καιρός , καμιά κίνηση πλέον. Ή συνήθισαν ή  δεν άντεξαν άλλο την κατακραυγή και λούφαξαν εκεί αδιαμαρτύρητα!

Ξάφνου ένα πρωινό ήρθε ένα μηχάνημα με ανοιχτό στόμα τεράστιο θα ήταν όπως λένε οι  περιγραφές, μπορεί και όχι όμως, γιατί ο παμφαγούλης και η ανακυκλούλα ήταν λίγο υπερβολικοί. Την υπερβολή την απόκτησαν από το ξεχείλισμα που πολλές φορές παρουσίαζαν…. Για να μην ξεφύγουμε όμως,  το πρωινό εκείνο μετά την τρομάρα τους πετάχτηκαν  στο απέναντι πεζοδρόμιο, δίπλα στην πόρτα του σχολείου…. Σα να τους άρεσε  εκείνο το μέρος γιατί χαμογελούσαν ή κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους;;…………………………

Κλείδωσα και  βγήκα από την πόρτα.  Ξάφνου σα να ακούω  φωνούλες.   Κοιτάζω γύρω μου κανείς! Γυρίζω να μπω στο αυτοκίνητο…. Η φωνή πιο έντονη κοριτσίστικη!  «Κύριε με συγχωρείτε….. μπορείτε να έρθετε λίγο κοντά μας;»  Τρόμαξα. Πλησιάζω με προσοχή γιατί νόμιζα πως κάποια παιδιά κρύβονταν εκεί και ήθελαν να με πειράξουν.  «Μη φοβάστε» πετάχτηκε μια αγορίστικη φωνή. «Είμαστε η ανακυκλούλα κι ο παμφαγούλης και θέλουμε μια χάρη».  Κουνούσα το κεφάλι μου και ανοιγόκλεινα τα μάτια μου.  Παρανοώ!! Δε στέκω καλά. Η καραντίνα με έχει κάνει λωλό!....Σα να με άκουσαν οι άτιμοι οι κάδοι. «Όχι καλά  είστε εμείς σας μιλάμε και ζητάμε κάτι»…. Ενέδωσα σε αυτή την τρέλα και απαντώ. « Τι θέλετε;» «Να…. κύριε τώρα που είναι κλειστά τα σχολεία και δεν έρχονται πλέον παιδιά, μήπως μπορούμε να μπούμε εμείς στο σχολείο για να μάθουμε γραμματάκια;………»

Βραδάκι 4ης προς 5η Μαΐου…..

Μεσημεράκι. Γύρισα κουρασμένος από τη δουλειά. Έφαγα με βουλιμία το φαγητό πίνοντας μια μικρή δροσερή μπυρίτσα. Βλέπετε η ζέστη είχε πιάσει για τα καλά. Πριν ξαπλώσω για έναν μεσημεριανό υπνάκο με πήρε τηλέφωνο ο φίλος  μου ο Βασίλης, για να πάμε να δούμε το απόγευμα έναν αγώνα βόλεϊ.

Πέρασε μια ωρίτσα ύπνου. Όνειρο δεν είχα δει, ξυπνώντας με ένα πόνο να μου χτυπάει την πόρτα. Βρε τι είναι αυτό το πράγμα;! Δεν ήταν έντονος αλλά  περίεργος. Έκανε βόλτες μέσα μου… ερχόταν έφευγε και ξανά πάλι. Κάτι με στενοχωρούσε σε όλο αυτό. Πήρα τηλέφωνο την Κατερίνα που ήταν έξω για δουλειά. Ήρθε και πήγαμε στο γιατρό.  Κατόπιν εξετάσεων μου λέει….. δε πετάγεσαι να σε δουν και στο νοσοκομείο λίγο; Άρχισα να θυμώνω. Άσε με τώρα ρε Μάκη! Θα περάσει! Βρε πήγαινε για μια δεύτερη γνώμη! Με τα πολλά πήγαμε….

Μόλις  ξάπλωσα και έγινε το καρδιογράφημα…. φύλλο και φτερό με κάνανε…. Με πήγαν για στεφανιογράφημα  και εκεί βίωσα κάτι που σχεδόν κάθε μέρα το σκέφτομαι. Κάποια στιγμή ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν με  τους γιατρούς να έχουν μια δύσκολη κινητικότητα. Το βλέμμα μου ήταν σε ένα μηχάνημα με γραμμούλες που ανεβοκατέβαιναν και αριθμούς…..

Πρίν σφαλίστουν τα μάτια  είδα σα σε όνειρο τις γραμμές να γίνονται ευθεία___________________.  Βέβαια δε κατάλαβα τι συνέβαινε. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα…… γνώριμοι ήχοι , εικόνες χρωματιστών γραμμών  και το χαμόγελο ενός γιατρού που με ρωτά: Κατάλαβες;  Ένευσα καταφατικά χαμογελώντας.  Τι ήταν αυτό που συνέβη;….

Η ζωή σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα, και ξανάρθε μέσα μου!  Όσο το σκέφτομαι τόσο σφίγγω τα χείλη μου και κοιτώ γύρω μου να θαυμάσω το τι βλέπω.  Είναι όμορφο να ζεις να αναπνέεις, να γελάς ,να κλαις, να  θυμώνεις ,να χοροπηδάς, να τρέχεις, να πονάς να…. να…. να……

Κι όταν είδα τα βλέμματα ανακούφισης των  γιατρών και νοσηλευτών, τότε κατανόησα τον αγώνα τους τη χαρά ή τη θλίψη που νιώθουν σε κάθε περιστατικό υγείας.  Δεν είναι όλα στο χέρι τους. Δεν έχουν την απόλυτη δύναμη να θεραπεύσουν. Αλλά σίγουρα κάνουν ότι μπορούν. Αυτό φαίνεται και στις μέρες μας, χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Όποιος έχει περπατήσει στα δύσκολα μονοπάτια και βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μόνο και μόνο αυτός γνωρίζει!

Και εννοείται  δε μπορώ να μην απευθυνθώ στη θεία επέμβαση γιατί εκεί το αποδίδω πέρα από την ιατρική βοήθεια.  Αν θέλει ο Θεός όλα γίνονται κι όλα ανατρέπονται. Βρε δε πα να χτυπιόμαστε!  Ότι και να κάνουμε αν το επιθυμεί πραγματοποιείται, αν όχι πάμε πιο πέρα…. Και δεν εννοώ το πεπρωμένο, εννοώ το μήνυμα που μας στέλνει μέσω των Αγίων του, μέσω των ταρακουνημάτων. Γιατί απλά είμαστε υπερφίαλοι , δίνουμε όλο το είναι στην ύλη, τα κέρδη, τις μικρότητες, τις αντεγκλήσεις, τη γκρίνια, τα παράπονα. Όλα όμως τα καλύπτει ένα και μόνο για να μας επαναφέρει στην  χοϊκή μας πραγματικότητα. Αυτό είναι το έχει ο Θεός!! και Δόξα σοι ο Θεός!!

Τη στιγμή της επαναφοράς μου ήταν το βράδυ της 4^ης προς 5^η Μαΐου και γιόρταζαν ο Άγιος Εφραίμ και η Αγία Ειρήνη…..