Βραδάκι 4ης προς 5η Μαΐου…..

Μεσημεράκι. Γύρισα κουρασμένος από τη δουλειά. Έφαγα με βουλιμία το φαγητό πίνοντας μια μικρή δροσερή μπυρίτσα. Βλέπετε η ζέστη είχε πιάσει για τα καλά. Πριν ξαπλώσω για έναν μεσημεριανό υπνάκο με πήρε τηλέφωνο ο φίλος  μου ο Βασίλης, για να πάμε να δούμε το απόγευμα έναν αγώνα βόλεϊ.

Πέρασε μια ωρίτσα ύπνου. Όνειρο δεν είχα δει, ξυπνώντας με ένα πόνο να μου χτυπάει την πόρτα. Βρε τι είναι αυτό το πράγμα;! Δεν ήταν έντονος αλλά  περίεργος. Έκανε βόλτες μέσα μου… ερχόταν έφευγε και ξανά πάλι. Κάτι με στενοχωρούσε σε όλο αυτό. Πήρα τηλέφωνο την Κατερίνα που ήταν έξω για δουλειά. Ήρθε και πήγαμε στο γιατρό.  Κατόπιν εξετάσεων μου λέει….. δε πετάγεσαι να σε δουν και στο νοσοκομείο λίγο; Άρχισα να θυμώνω. Άσε με τώρα ρε Μάκη! Θα περάσει! Βρε πήγαινε για μια δεύτερη γνώμη! Με τα πολλά πήγαμε….

Μόλις  ξάπλωσα και έγινε το καρδιογράφημα…. φύλλο και φτερό με κάνανε…. Με πήγαν για στεφανιογράφημα  και εκεί βίωσα κάτι που σχεδόν κάθε μέρα το σκέφτομαι. Κάποια στιγμή ένιωσα τα μάτια μου να κλείνουν με  τους γιατρούς να έχουν μια δύσκολη κινητικότητα. Το βλέμμα μου ήταν σε ένα μηχάνημα με γραμμούλες που ανεβοκατέβαιναν και αριθμούς…..

Πρίν σφαλίστουν τα μάτια  είδα σα σε όνειρο τις γραμμές να γίνονται ευθεία___________________.  Βέβαια δε κατάλαβα τι συνέβαινε. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα…… γνώριμοι ήχοι , εικόνες χρωματιστών γραμμών  και το χαμόγελο ενός γιατρού που με ρωτά: Κατάλαβες;  Ένευσα καταφατικά χαμογελώντας.  Τι ήταν αυτό που συνέβη;….

Η ζωή σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα, και ξανάρθε μέσα μου!  Όσο το σκέφτομαι τόσο σφίγγω τα χείλη μου και κοιτώ γύρω μου να θαυμάσω το τι βλέπω.  Είναι όμορφο να ζεις να αναπνέεις, να γελάς ,να κλαις, να  θυμώνεις ,να χοροπηδάς, να τρέχεις, να πονάς να…. να…. να……

Κι όταν είδα τα βλέμματα ανακούφισης των  γιατρών και νοσηλευτών, τότε κατανόησα τον αγώνα τους τη χαρά ή τη θλίψη που νιώθουν σε κάθε περιστατικό υγείας.  Δεν είναι όλα στο χέρι τους. Δεν έχουν την απόλυτη δύναμη να θεραπεύσουν. Αλλά σίγουρα κάνουν ότι μπορούν. Αυτό φαίνεται και στις μέρες μας, χωρίς να θέλω να μπω σε λεπτομέρειες. Όποιος έχει περπατήσει στα δύσκολα μονοπάτια και βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μόνο και μόνο αυτός γνωρίζει!

Και εννοείται  δε μπορώ να μην απευθυνθώ στη θεία επέμβαση γιατί εκεί το αποδίδω πέρα από την ιατρική βοήθεια.  Αν θέλει ο Θεός όλα γίνονται κι όλα ανατρέπονται. Βρε δε πα να χτυπιόμαστε!  Ότι και να κάνουμε αν το επιθυμεί πραγματοποιείται, αν όχι πάμε πιο πέρα…. Και δεν εννοώ το πεπρωμένο, εννοώ το μήνυμα που μας στέλνει μέσω των Αγίων του, μέσω των ταρακουνημάτων. Γιατί απλά είμαστε υπερφίαλοι , δίνουμε όλο το είναι στην ύλη, τα κέρδη, τις μικρότητες, τις αντεγκλήσεις, τη γκρίνια, τα παράπονα. Όλα όμως τα καλύπτει ένα και μόνο για να μας επαναφέρει στην  χοϊκή μας πραγματικότητα. Αυτό είναι το έχει ο Θεός!! και Δόξα σοι ο Θεός!!

Τη στιγμή της επαναφοράς μου ήταν το βράδυ της 4^ης προς 5^η Μαΐου και γιόρταζαν ο Άγιος Εφραίμ και η Αγία Ειρήνη…..