Τα ορφανά!!

Μια φορά κι ένα καιρό, ούτε πολύ παλιά μα ούτε και σήμερα, σε μια πολιτεία υπαρκτή ή και ανύπαρκτη, δεν έχει  μεγάλη σημασία αυτό, ζούσε ένας άρχοντας. Τούτος  ο άρχοντας μεγάλωσε όπως όλοι οι άρχοντες με γαλλικά και πιάνο, μπορεί όμως κι αγγλικά. Κάποια στιγμή όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ανέλαβε τις τύχες της πολιτείας.  Δύσκολη δουλειά για πριγκπόπουλα, αλλά τούτος εδώ είχε μυαλό ένα δράμι πιότερο από τους προηγούμενους .

Σκέφτηκε λοιπόν πως για να έχω καλύτερη απόδοση, καλύτερα αποτελέσματα και βέβαια το γάιδαρο μου δεμένο, απαραίτητο να επιλέξω δίπλα μου πρόσωπα που θα ελέγχω, θα μου κάνουν τη δουλειά, θα είναι εξ απορρήτων βρε αδελφέ.  Έτσι πήρε κοντά του αρκετά ορφανά που  είχαν ανάγκη  και έπιναν νερό στο brandname του.

Μοίρασε στα ορφανά, καρέκλες και αρμοδιότητες. Άλλος ήταν υπεύθυνος για να καθαρίζει αυγά. Άλλος για να φτιάχνει κουλουράκια με τα δυο χεράκια. Άλλη για να καλλωπίζει την κώμη της . Για να μην υπερβάλω σε κάθε πόστο είχε και κάποιο ορφανό. Βέβαια τα ορφανά δεν  δρούσαν ανεξάρτητα. Έπαιρναν οδηγίες κι έδιναν ραπόρτο στο κολλητάρι του άρχοντος.  Τούτος ήταν ο άγνωστος Χ. Κανείς δε τον γνώριζε. Κάτι σε πρόσωπο ομίχλη.  Όλα τα γνώριζε όμως. Τίποτε δε του ξέφευγε. Κι όταν κάποιο δύσμοιρο ορφανό κάπου- κάπου  έκανε την λωποδυσιά του, κατέφθανε ο κέρβερος  Χ και του έκανε παπαρούνα τον πισινούλη!

Έτσι λοιπόν στην  όμοφρη πολιτεία η ζωή κυλούσε  τόσο καλά που κάπου ο άρχοντας άρχισε να βαριέται αυτή τη ρουτίνα. Δεν του έκανε κέφι πλέον.  Μια καθημερινότητα  χωρίς ενδιαφέρον, αφού και οι πολίτες  έμπαιναν κι έβγαιναν στο μαντρί τρώγοντας το σανό τους!!

Ένα βράδυ τον επισκέφτηκε η συμβία του που είχε άλλα σχέδια. Κι όπως κάθε γυναίκα κάνει αυτό που θέλει… τον έπεισε να αλλάξει ρότα και να γίνει κυβερνήτης μεγαλύτερης πολιτείας και κάπου αλλού, όχι στο ίδιο μέρος. Να κολλήσει ένσημα σε άλλη γη σε άλλα μέρη . Να κάνει βρε παιδί μου μια διαδοχική ασφάλιση για το καλό της κοινωνίας βεβαίως-βεβαίως.

Βασανιζόταν όμως κι από τη σκέψη τι θα γίνει η μικρή του πολιτεία. Σε ποια χέρια θα την άφηνε; Το δαχτυλίδι ποιος θα το κληρονομούσε;  Δεν είχε και κληρονόμο!!...

Αποφάσισε να μαζέψει τα ορφανά του. Τους ενημέρωσε επίσημα για την απόφαση του να απομακρυνθεί  από τον θώκο του.  Πονηρά βλέμματα και κρυφά χαμόγελα διαφαίνονταν στους καθρέφτες  του αρχοντικού.     Μια δοκιμασία ανακοίνωσε  πως θα τους βάλει…………« Όποιος-α καταφέρει να βρεί ποια θα είναι η επόμενη στάση   του άρχοντα , θα πάρει τη θέση του».

Τα ορφανά σάστισαν! Περίμεναν κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον. Για παράδειγμα να αποδείξουν την ικανότητα τους στη διοίκηση ή κάτι άλλο παρεμφερές. Αυτό όμως κομματάκι χαζούλικο το βρήκαν. Αρκετά από τα ορφανά πήραν το λόγο κι είπαν πως αποσύρονται από την διαδικασία του «διαγωνισμού» γιατί κλείνουν μ αυτό τον τρόπο κι αυτοί τον κύκλο τους.  Οι πλείστοι  όμως  ξεκίνησαν το μαντικό κυνήγι!

Χαμός γινόταν!  Αντί να προσπαθούν  να βρουν τον  επόμενο πόθο  του άρχοντα, διέβαλλαν ο ένας τον άλλο. Κατηγόριες να δείτε, σπιουνιές, πισώπλατα μαχαιρώματα, γαλιφιές , γλειψίματα κι όλα τα άριστα που κοσμούν το κυνήγι της εξουσίας. 

Βγήκαν άπλυτα στη φόρα, καταχρήσεις, δολοπλοκίες, όλα μα όλα βγήκαν προς τα έξω.  Τα μέσα ενημέρωσης έτριβαν τα χέρια τους. Είχαν  πλούτο μπροστά τους. Και το κυριότερο δε τα αλίευαν. Οι χάνοι τα ορφανά τους τα έδιναν έτοιμα!

Ένας μήνας πέρασε και ο άρχοντας κάλεσε συνέλευση του λαού για να πει την απόφαση του.  Η απόφαση που πήρε ήταν να ξαποστείλει όλα τα ανίκανα κι ανάξια ορφανά που καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του και πρόδωσαν την αγάπη του.  Έτσι τα ορφανά προδότες όπως τα αποκάλεσε,  έγιναν περίγελος των πολιτών  με την οργή να ξεχειλίζει τόσο, που αναγκάστηκαν να εξαφανιστούν από την πολιτεία…..

Κι ο άρχοντας  τελικά έφυγε γι αλλού αφήνοντας την πολιτεία του ακέφαλη…. Το αποτέλεσμα οι εναπομείναντες άχρηστοι  να την καταστρέψουν  και να την οδηγήσουν στον αφανισμό!...

Και έζησαν αυτοί χάλια κι εμείς  χειρότερα!

ΥΓ1: Το κείμενο να  βγει ξανά από το σεντούκι των αρχείων , μετά από κάποια τέρμινα…

ΥΓ2: Αναμένονται μαντεψιές στο «Πάμε στοίχημα»…

Ο υποκριτής!

Γεια σας! Να συστηθώ… Είμαι ο υποκριτής ….και νιώθω τόσο όμορφα που είμαι υποκριτής και υποκρίνομαι. Ξέρετε γιατί; Μα είναι τόσο απλό. Ασχολούμαι με τους υπόλοιπους, δηλαδή εσάς. Μια ηδονή την εισπράττω κάθε φορά που μιλώ και γράφω για τα συμβαίνοντα γύρω μου, έξω από την εξώθυρα μου και πιο πέρα δηλαδή. Γιατί το να έχω τη σκέψη προσηλωμένη στο τι και πόσα  προβλήματα έχουν οι γύρω-γύρω από μένα σε ακτίνα μέχρι τη σελήνη, αυτό με καθιστά ιδιαίτερα αναπαυμένο. Βρίσκομαι όλη μέρα σε ηλιόλουστη διάθεση. Με απασχολούν μόνο οι άλλοι. Κι αυτό συντηρεί  το πολτοποιημένο μου μυαλό απαραβίαστο. Ο σάκος που κουβαλάτε  με θρέφει,  με συντηρεί. Αναζωογονούμαι από το οξυγόνο της θλίψης, του πόνου, της κακομοιριάς , του μαρασμού,  αρκεί να μην είναι προσωπικά μου. Το  μου το έχω θάψει και καλλωπίζω το οι άλλοι οι υπόλοιποι….εσείς!

Τι ευχάριστη αίσθηση να κλίνω γόνυ συμπάθειας στα προσφυγόπουλα που χάνονται. Πόσο με ανεβάζει η συμπόνια στο δυστυχισμένο παιδάκι που ταλαιπωρείται από την υγεία του. Δάκρυ κυλά από τους οφθαλμούς μου στη θέα των βίαιων επιθέσεων στρατιωτών σε άμαχους.  Ταράζομαι από τα θύματα των φυσικών ή άλλων καταστροφών.

Βγαίνω τότε με περίσσιο θάρρος να αντιμετωπίσω όλα αυτά τα κακώς κείμενα μέσα από κείμενα και λόγια παρηγοριάς. Χτύπημα στην πλάτη σαν  σπρώξιμο στην άβυσσο. Εγώ όμως το κάνω για να μη βλέπω τίποτε άλλο εκτός από την κάπνα, την στάχτη των κακών που υπάρχουν γύρω μου.

Αυτοαπασχολούμαι με τις δράσεις που θα δώσουν μήνυμα και ζωή (έτσι λέω) βολτάροντας, πίνοντας το ποτό μου, τρώγοντας το σινιάλ μπιφτέκι μου, ακούγοντας αγαπημένες  μελωδίες, φορώντας τα φιρμάτα ρουχαλάκια μου, για  ένα καλό σκοπό όμως, όπως εγώ τονίζω. Να βοηθήσω τους ανήμπορους, τους κατατρεγμένους, τους δύσμοιρους. Ναι …ναι… η παρηγοριά, η αγκάλη μου, η προσφορά μου,  αγγίζει την αγιοσύνη. Μιμούμαι την βιωτή των αγίων κλείνοντας ευλαβικά το γόνυ προς το Θεό, πως έπραξα το ιερό μου καθήκον!

Κι έτσι πέφτω  για νανάκια μέσα στη θαλπωρή του μεταξωτού παπλώματος….. Ο Μορφέας με παρηγορεί μετά από την τόσο κοπιαστική  μέρα. Αλήθεια κοπίασα πολύ να σκεφτώ και να ασχοληθώ με το ότι συμβαίνει γύρω-γύρω κι έτσι κλείνουν τα μάτια μου με την αίσθηση της ολοκλήρωσης μου μέσα από τα καλά των ενασχολήσεων μου….

Ονειρεύομαι πως όλα τα έχω λύσει.  Οι γύρω μου έχουν γιατρευτεί. Οι πόλεμοι σταμάτησαν. Οι καταστροφές τέλεψαν.  Όλα στον πλανήτη μέχρι το φεγγάρι λειτουργούν με τελειότητα, ηρεμία, τάξη.. Κανένα πρόβλημα δεν υφίσταται…..

Και ξάφνου πετάγομαι κάθιδρος φωνάζοντας!!.... Τώρα με τι θα ασχολούμαι πλέον;;;; Αν δεν υπάρχουν προβλήματα στους γύρω μου, έχω λόγο ύπαρξης;;; Καταστράφηκα γιατί θα σκέφτομαι μόνο τα δικά μου και δε θέλω να σκέφτομαι τίποτε για μένα, γιατί εγώ δεν έχω προβλήματα εφόσον έχουν οι άλλοι. Υπάρχω  και ζω  για τα προβλήματα των υπολοίπων! Αν δεν… τότε πεθαίνω!!

Όχι! Δεν θέλω να πεθάνω, εγώ δε θα πεθάνω……

Ας κάνω ένα πόλεμο μια καταστροφή και κάτι άλλα μικροπράγματα για να ζήσω……

Εσείς οι άλλοι....

 
Τι στο καλό είσαστε εσείς οι άλλοι; Είσαστε τα χαλασμένα μυαλά που δεν μπορείς να προγραμματίσεις. Οι απροσκύνητοι του χρήματος και του διαολεμένου συστήματος.
Αυτοί που προτιμούν να πετάνε στα σύννεφα απ’ το να σέρνονται μέσα στη λάσπη.
Τα στόματα που δεν κλείνουν, οι γλώσσες που μιλάνε και δε γλείφουνε κοκαλάκια.
Τα κλειστά αυτιά στα ουρλιαχτά των φερέφωνων. Οι συχνότητες που δεν πιάνουμε. Εσείς  που πέσατε στη φωτιά για να ζεσταθούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Εσείς που ο Θεός έφτιαξε την Κυριακή για και να κηρύξετε την Αγάπη σ όλη τη γη με πράξεις, με ένα αγιοκέρι κι όχι με παρελάσεις.  Εσείς ντε που δε λογαριάσατε τίποτα ιερό, επειδή άλλο ιερό δεν έχετε. Είστε αυτοί  που ζητάνε συγγνώμες απ’ τα παιδιά τους. Το χαμένο μεροκάματο. Η ασταμάτητη γκρίνια.
Εσείς που κάθε κουβέντα τη γυρίζετε στο μόνιμο φτερούγισμα της καρδιάς σας.
Εσείς που κανείς δεν μπορεί να σας καταλάβει, επειδή δεν μπαίνετε στον κόπο να εξηγήσετε.
 Εσείς  οι φωνακλάδες και οι υβριστές, οι φτωχοί και οι πλούσιοι που πιάνονται αγκαζέ χωρίς να κοιτάνε το πρόσωπο που αντιστοιχεί στον αγκώνα που σφίγγουν.
Οι γιατροί, οι έμποροι, οι δάσκαλοι, οι σουβλατζήδες, οι σερβιτόροι, οι λογιστές, οι ταξιτζήδες, οι καλλιτέχνες, οι παπάδες…..
 Είσαστε αυτοί που έφτιαξαν τη μαγεία. Αυτοί που παράγουν το οξυγόνο μας. Εσείς που δε φύγατε ποτέ. Εσείς που τους διώξατε όλους. Οι πρόσφυγες του μοντερνισμού.
Τα τσομπανόσκυλα μιας Ιδέας. Κορμιά ταξιδεμένα και μόνιμοι κάτοικοι, Βόρειοι και Νότιοι, επαρχιώτες και μετανάστες, γυναίκες, άντρες,  παιδιά και ζωντανοί νεκροί.
Είσαστε οι βρεγμένοι από τις καταιγίδες, οι τσουρουφλισμένοι από τον ήλιο, οι παγωμένοι από τους ανέμους. Είσαστε οι ζαλισμένες νύχτες.  Είσαστε τα σπασμένα παράθυρα από τις πέτρες του μίσους.
Αυτοί που βούτηξαν στα λασπωμένα νερά, στις πλημμύρες για να  σώσουν, να μην πνιγεί η Ιδέα. Αυτοί που προχωρούν πάντα ευθεία προς την κοινή ουτοπία τους.
Η κλοτσιά στο στομάχι. Η παράνοια ζωγραφισμένη σε καρτ ποστάλ. Η καθαρή βρομιά που λερώνει τα ατσαλάκωτα  πανωφόρια μας. Το άγχος των καλοντυμένων.
Αυτοί που αγαπάνε κι όχι αυτοί που μισούν. Αυτοί που ξέρουν πόσα ξέρουν κι όχι αυτοί που τα ξέρουν όλα.
Είσαστε η αιτία, όχι η αφορμή. Το νερό στα μούτρα του λιπόθυμου. Αυτοί που θα μπουν μπροστά.
Οι σφιγμένες γροθιές κόντρα σε κάθε δυνάστη, δικό μας ή ξένο. Οι γυρισμένες πλάτες στα παλαμάκια μας. Η σπορά των αιώνιων νικητών. Η  αυτοκαταστροφή. Το πάθος . Η περηφάνια σας. Είσαστε τα παιδιά που δε μεγαλώσανε. Είσαστε η νιότη που δε κάποιοι δεν ζήσανε. Είσαστε οι ζωές που δε θ’ αφηγηθεί κανείς….
Πόσο, μα πόσο θέλω να είμαι κι εγώ  μια κουκίδα, μια πινελιά, ένας σπόρος  μέσα σ αυτό το Εσείς….