Ο υποκριτής!

Γεια σας! Να συστηθώ… Είμαι ο υποκριτής ….και νιώθω τόσο όμορφα που είμαι υποκριτής και υποκρίνομαι. Ξέρετε γιατί; Μα είναι τόσο απλό. Ασχολούμαι με τους υπόλοιπους, δηλαδή εσάς. Μια ηδονή την εισπράττω κάθε φορά που μιλώ και γράφω για τα συμβαίνοντα γύρω μου, έξω από την εξώθυρα μου και πιο πέρα δηλαδή. Γιατί το να έχω τη σκέψη προσηλωμένη στο τι και πόσα  προβλήματα έχουν οι γύρω-γύρω από μένα σε ακτίνα μέχρι τη σελήνη, αυτό με καθιστά ιδιαίτερα αναπαυμένο. Βρίσκομαι όλη μέρα σε ηλιόλουστη διάθεση. Με απασχολούν μόνο οι άλλοι. Κι αυτό συντηρεί  το πολτοποιημένο μου μυαλό απαραβίαστο. Ο σάκος που κουβαλάτε  με θρέφει,  με συντηρεί. Αναζωογονούμαι από το οξυγόνο της θλίψης, του πόνου, της κακομοιριάς , του μαρασμού,  αρκεί να μην είναι προσωπικά μου. Το  μου το έχω θάψει και καλλωπίζω το οι άλλοι οι υπόλοιποι….εσείς!

Τι ευχάριστη αίσθηση να κλίνω γόνυ συμπάθειας στα προσφυγόπουλα που χάνονται. Πόσο με ανεβάζει η συμπόνια στο δυστυχισμένο παιδάκι που ταλαιπωρείται από την υγεία του. Δάκρυ κυλά από τους οφθαλμούς μου στη θέα των βίαιων επιθέσεων στρατιωτών σε άμαχους.  Ταράζομαι από τα θύματα των φυσικών ή άλλων καταστροφών.

Βγαίνω τότε με περίσσιο θάρρος να αντιμετωπίσω όλα αυτά τα κακώς κείμενα μέσα από κείμενα και λόγια παρηγοριάς. Χτύπημα στην πλάτη σαν  σπρώξιμο στην άβυσσο. Εγώ όμως το κάνω για να μη βλέπω τίποτε άλλο εκτός από την κάπνα, την στάχτη των κακών που υπάρχουν γύρω μου.

Αυτοαπασχολούμαι με τις δράσεις που θα δώσουν μήνυμα και ζωή (έτσι λέω) βολτάροντας, πίνοντας το ποτό μου, τρώγοντας το σινιάλ μπιφτέκι μου, ακούγοντας αγαπημένες  μελωδίες, φορώντας τα φιρμάτα ρουχαλάκια μου, για  ένα καλό σκοπό όμως, όπως εγώ τονίζω. Να βοηθήσω τους ανήμπορους, τους κατατρεγμένους, τους δύσμοιρους. Ναι …ναι… η παρηγοριά, η αγκάλη μου, η προσφορά μου,  αγγίζει την αγιοσύνη. Μιμούμαι την βιωτή των αγίων κλείνοντας ευλαβικά το γόνυ προς το Θεό, πως έπραξα το ιερό μου καθήκον!

Κι έτσι πέφτω  για νανάκια μέσα στη θαλπωρή του μεταξωτού παπλώματος….. Ο Μορφέας με παρηγορεί μετά από την τόσο κοπιαστική  μέρα. Αλήθεια κοπίασα πολύ να σκεφτώ και να ασχοληθώ με το ότι συμβαίνει γύρω-γύρω κι έτσι κλείνουν τα μάτια μου με την αίσθηση της ολοκλήρωσης μου μέσα από τα καλά των ενασχολήσεων μου….

Ονειρεύομαι πως όλα τα έχω λύσει.  Οι γύρω μου έχουν γιατρευτεί. Οι πόλεμοι σταμάτησαν. Οι καταστροφές τέλεψαν.  Όλα στον πλανήτη μέχρι το φεγγάρι λειτουργούν με τελειότητα, ηρεμία, τάξη.. Κανένα πρόβλημα δεν υφίσταται…..

Και ξάφνου πετάγομαι κάθιδρος φωνάζοντας!!.... Τώρα με τι θα ασχολούμαι πλέον;;;; Αν δεν υπάρχουν προβλήματα στους γύρω μου, έχω λόγο ύπαρξης;;; Καταστράφηκα γιατί θα σκέφτομαι μόνο τα δικά μου και δε θέλω να σκέφτομαι τίποτε για μένα, γιατί εγώ δεν έχω προβλήματα εφόσον έχουν οι άλλοι. Υπάρχω  και ζω  για τα προβλήματα των υπολοίπων! Αν δεν… τότε πεθαίνω!!

Όχι! Δεν θέλω να πεθάνω, εγώ δε θα πεθάνω……

Ας κάνω ένα πόλεμο μια καταστροφή και κάτι άλλα μικροπράγματα για να ζήσω……