Μικρό
παιδί που μεγαλώνει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα στη Σαλονίκη. Ανάμεσα σε ανθρώπους
του μεροκάματου πρόσφυγες όλοι σχεδόν από Μικρά Ασία
και Πόντο. Τα βιώματα ιδιαιτέρα , νοσταλγικά
με θύμησες όμορφες, χαρούμενες, γεμάτες σερμπέτι και μυρωδιές ατίθασες. Σπίτια μικρά
με αυλές πλήθους χρωμάτων και ευωδάς λουλουδιών. Πόρτες ανοιχτές με καθάρια μα
και πονεμένα βλέμματα. Ένα μέρος στην άκρη της Καλαμαριάς τα πρώτα
χρόνια μου. Αρετσού το λένε. Και
σε όλα αυτά τα όμορφα μα και δύσκολα χρόνια, μια ιδέα,
μια ομάδα, ένας σύλλογος να τους ενώνει,
όπως γίνεται με πολλούς συλλόγους
στην Ελλάδα μα και σ ολάκερο τον πλανήτη.
Κι αυτή η ομάδα ένωνε την προσφυγιά, τον
πόνο, τις αναμνήσεις, τις αλησμόνητες
πατρίδες ενός Ελληνισμού δυνατού, υγιούς,
δημιουργικού μέχρι τον ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες. Στον ΠΑΟΚ ακούμπησαν οι μνήμες
και οι πόθοι για το καλύτερο αύριο .
Κι
εγώ ακλούθησα σα φίλαθλος, από
πιτσιρίκος, αυτό το σύλλογο, αυτόν αγαπώ,
αυτόν υποστηρίζω. Πόσες φορές χάρηκα, ένιωσα θλίψη, πανηγύρισα, έσκυψα το κεφάλι. Αλλά πάντα μαζί με τον ΠΑΟΚ. Δεν αποχωρίστηκα από
τούτη την ιδέα. Βέβαια αυτό
συμβαίνει με όλους τους φιλάθλους.
Στηρίζουν, αγαπούν, λατρεύουν, ένα σύλλογο που έχει διαφορετικό όνομα , άλλα
χρώματα, αλλά μεγάλη αξία για τον κάθε ένα προσωπικά. Καθαρά και ξάστερα!!!
Κι έρχεται
ένα θεσμικό πρόσωπο που πάνω
του στηρίζεται ο κάθε
αδικημένος για να βρει το δίκιο του. Κι αυτός
ο τύπος με αποκαλεί υπάνθρωπο κάτι
δηλαδή κάτω από τον άνθρωπο. Με
υποβιβάζει όπως υποβίβαζε ο Χίτλερ και
ονομάτιζε υπάνθρωπους τόσες ομάδες, τόσες ψυχές που είχαν άλλα πιστεύω,
άλλη τρέλα, άλλη αγάπη, τόσα και τόσα άλλα. Διαφορετικοί μα όλοι άνθρωποι!!! Ξεχωριστοί
μα ίσοι!!!....
Κι
από την άλλη μεριά εμείς που ασχολούμαστε
με τη ρημαδομπάλα, πόσες και πόσες φορές δεν μαλώσαμε, δε ματώσαμε, δε παίξαμε ξύλο, κυνηγητό σε στενά σε λεωφόρους. Αμέτρητες οι φορές που
βριστήκαμε με τα πιο αισχρά λόγια… Φίλοι, συνάδελφοι, συγγενείς, ξένοι για 90
λεπτά. Και μετά την καζούρα πάλι αντάμα στη πάλη για τη ζωή, τις οικογένειες,
ένα καλύτερο αύριο. Όμως καμία μα καμία
φορά δεν σκεφτήκαμε, δεν πέρασε από την κούτρα μας καν να υπονοήσουμε ότι είναι κάποιος
«αντίπαλος» υπάνθρωπος!!
Κι έρχεσαι
εσύ δικαστικέ λειτουργέ, να μου πεις πως είμαι υπάνθρωπος γιατί υποστηρίζω μια συγκεκριμένη ομάδα. Με γνωρίζεις; Θα σου πω…. ναι είμαι εγώ που με δίκασες,
γιατί έχω κόκκινο δάνειο, γιατί πέρασα με κόκκινο φανάρι, με καταδίκασες ή με αθώωσες, ανάλογα και
σύμφωνα με το δίκαιο που υπηρετείς πάνω στην ψυχρή έδρα του δικαστηρίου.
Πλήρωσα για τα λάθη μου πλήρωσα για τις πράξεις μου. Δε με δίκασες για τα πιστεύω μου, τις ιδέες μου την αγάπη
μου σε ένα σύλλογο ποδοσφαίρου. Κι εσύ έχω τη γνώμη όλο και κάποιο σύλλογο
συμπαθείς. Δε σε αφορούν όμως όπως κι εμένα τα δικά σου πιστεύω. Όπως έχεις δικαιώματα, έχω κι εγώ και μάλιστα
τα ίδια σε ένα ισόνομο και δημοκρατικό κράτος! Τίποτε περισσότερο τίποτε
λιγότερο…
Και
τώρα «άνθρωπε» διάβασε την προτροπή
ενός «υπάνθρωπου»……
Βγες
δημόσια και ζήτα συγγνώμη όχι από μένα, όχι από τους χιλιάδες φιλάθλους της ομάδας,
αλλά από όλους αυτούς που ξεριζώθηκαν χάθηκαν, πέθαναν, ρημάχτηκαν, ήρθαν σε αφιλόξενη
γη και στέριωσαν δημιούργησαν τον ΠΑΟΚ,
για να μπορέσουν να κρατήσουν τις μνήμες
της ζωής τους, τις μνήμες των προγονικών εδαφών ζωντανές… .Κάμε το για
να γίνεις κι εσύ Άνθρωπος!!!!.....
ΥΓ: Αν εγώ τώρα σα δάσκαλος αναφέρω κάτι για
υπανθρώπους που θα βρεθώ;
