Είδα.....

«Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα» Νίκος Καζαντζάκης

Τούτες τις μέρες που η φοβερά λοιμώδης νόσος επικρέμαται ως λαιμητόμος , είδα, άκουσα  μύρισα και γεύτηκα  πολλά!...... Τα περισσότερα έχουν γραφτεί, έχουν ειπωθεί, όμως έχουν αποτυπωθεί; Από λόγια, αναρτήσεις, τρολαρισματάκια, χαμογελάκια, φωτογραφίες,  stories ευλαβικά γεμάτοι  σε όρια σκασμού!

Είδα γιατρούς επιστήμονες να παλεύουν μέσα σε ένα σύστημα υγείας με δυσκολίες, να δίνουν μάχες και να κερδίζουν ή να χάνουν.  Είδα καθηγητάδες τρανούς να λένε «δε γνωρίζω», «θα ρωτήσω». Και είδα εμάς τους ξερόλες παντογνώστες να διαλαλούμε την πραμάτεια των ιατρικών κι όχι μόνο γνώσεων μας!

Είδα την  πολιτική να υποκλίνεται στην επιστήμη. Να κάνει πίσω, να αποφασίζει με βάση την προστασία των πολιτών, να παίρνει δύσκολες αποφάσεις. Κι επειδή οι επιστήμονες λειτουργούν με στοιχεία, με σταθερές , τοποθετήθηκε στην άκρη η  πολιτικάντικη συμπεριφορά και ένα νέο είδος συνεργασίας , ένα νέος είδος πολιτικής  πέρασε στη ζωή μας. Για να λέω την αλήθεια δε το περίμενα και βγάζω το καπέλο σε όλους  τους πολιτικούς που πρόταξαν την ΖΩΗ αντί την αμετροέπεια του χαϊδέματος!

Είδα όμως κι ασχολούμενους με τα κοινά  να λάμπουν δια της απουσίας τους, να κρύβονται πίσω από ένα μικρόβιο, να μπαίνουν σε γυάλα, να εκμεταλλεύονται κιόλας αυτές τις καταστάσεις, προβάλλοντας ένα κάποιο «έργο» κοινής προσπάθειας, ως ατομική συμβολή τους στον αγώνα για την καλυτέρευση της καθημερινότητας μας. Τα αυτονόητα που έχουν ταχθεί να υπηρετούν οι αιρετοί που γι αυτά εκλέχτηκαν, τα περνούν ως προσωπικές τους επιτυχίες. Μα πόσο φαρισαίοι πχια!!!

Είδα και άλλους από δαύτους  σε βροχερές μέρες να πλένουν δρόμους μήπως ξεπλύνουν και τις ντροπές τους. Αλλά η τσίπα δεν έχει όρια τελικά. Και φυσικά οι άμοιροι-δύσμοιροι ευθυνών πολίτες να χειροκροτούμε  και να χαίρομαστε, γιατί τινές  μας  αποκαλούν πρόβατα. Φτάσαμε σε σημείο o ορισμός πρόβατα να περιποιεί τίτλο τιμής! «Μr. Lamp» θα με λέτε από τούδε και στο εξής.  Επιβραβεύουμε όλους αυτούς  που ακόμη και σε δύσκολες στιγμές  μας φέρονται ως  πολίτες β και γ και δ  κατηγορίας, ως  πληβείους, ως τιποτένιους. Ποιοι όλοι τούτοι που εμείς τους έχουμε δώσει την «άδεια»  να βρίσκονται σε θώκους . Αλήθεια πόσοι εξ ημών ζήσαμε την Πασχαλιά  στο εξοχικό ή το χωριό μας;

Είδα και την πλειονότητα των αρχιερέων να κρύβεται. Να αφήνει παπάδες να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, ενώ αυτοί βερμπάλιζαν με ευχές και τάχα προσευχές, μέσα από τη μάσκα της μίτρας τους. Αντί να βγουν να στηρίξουν, ζητούσαν να στηρίξουμε εμείς αυτούς! Το παράπονο μωρέ είναι ότι ήταν πολλοί αυτοί.  Ο κόσμος τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ήθελε μια στήριξη και τη βρήκε είτε στον απλό κληρικό , είτε σε λίγους επισκόπους, είτε μεταξύ τους.  Αλήθεια οι πλείστοι  μεγαλοσχήμονες  και «άριστοι» του κλήρου έχουν κατανοήσει ότι  είναι ανάξιοι;…… Η συγγνώμη ορισμένων τι αντικατοπτρίζει;

Είδα και ζωές να χάνονται….. Κι ένιωσα ένα σφίξιμο αλλά ελαφρύ, μετρίως  βαρύ. Μετά από λίγα λεπτά η μνήμη το απέβαλε. Δεν ήταν η δική μου επιβίωση σε κίνδυνο. Μακριά από μένα όλα. Είμαι ένας άριστος στρατιώτης-πρόβατο. Θα μου δώσουν και μετάλλιο στο τέλος. Επιζώ άρα υπάρχω;

Είδα και μας να έχουμε κατανοήσει την δύσκολη κατάσταση. Να  τηρούμε τα λεγόμενα μέτρα. Να αντιδρούμε γιατί ελάχιστοι δε τα τηρούν.  Να  απομακρυνόμαστε από γονείς, παιδιά, φίλους,  συγγενείς. Να  σταματάμε τις χειραψίες, τα φιλιά, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Να κάνουμε διαδικτυακές συνάξεις.  Να κρατάμε τις αποστάσεις. Κι οι αποστάσεις αυτές να γίνονται ψυχικά χάσματα. Να κοιτάμε τον άλλο σα φορέα του μικρόβιου, όχι τον εαυτό μας!! Δε σκεφτόμαστε μήπως το έχω εγώ, αλλά μήπως το έχει ο άλλος.  Το ένστικτο της επιβίωσης πέρασε στη σκέψη μας. Αυτό και μόνο υπάρχει τώρα και τίποτε άλλο!...

Και την επόμενη μέρα βλέπω και τη βλέπω σαν χειρότερη γιατί το μικρόβιο θα φύγει,  η επιβίωση θα μείνει, αλλά η ΖΩΗ έφυγε, πέταξε, εξαϋλώθηκε, σα το μικρόβιο εξαφανίστηκε!

Χριστός Ανέστη! ( δε το είπα από το μπαλκόνι, γιατί θεώρησα κοροϊδία και προσβολή μέχρι κακόγουστης κωμωδίας, το όλο θεατρικό παιχνίδι).

Η Μεταλαβιά!

Το Α και το Ω της Ορθόδοξης πίστης είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της  ύπαρξης των Ορθόδοξων χριστιανών, συνειδητοποιημένων εννοείται. Η Θεία μετάληψη, η Θεία Κοινωνία, ο Άρτος και ο Οίνος που μετουσιώνεται σε Σώμα και Αίμα Χριστού, αποτελεί τη βασική αιτία ύπαρξης του Χριστιανισμού. Άλλωστε το Πάσχα τι γιορτάζουμε;  Το Μυστικό Δείπνο…  «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», τη Σταυρική θυσία και βέβαια την Ανάσταση που ολοκληρώνει την πίστη μας.

 Μεταλαβιά την ονομάζει ο απλός πιστός. Όμως τι στην πραγματικότητα είναι για τους ανθρώπους αυτή η μεταλαβιά; Πιστεύω για τους πιο πολλούς μια συνήθεια γιορταστική που έχει να κάνει με ένα έθιμο και τίποτε περισσότερο. Γιατί όμως; Απλά γιατί η άγνοια των ανθρώπων και περισσότερο η ημιμάθεια μπερδεύει. Και  ο πιστός προφανώς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του όσον αφορά τη βιωματική πνευματική του υπόσταση!

Ο κλήρος  έχει τον πρωταρχικό λόγο. Μετρημένοι οι   ιερωμένοι που έχουν δώσει σημασία στο να γνωρίζουν οι άνθρωποι τι σημαίνει η Θεία Μετάληψη, τα Μυστήρια, η Εκκλησία. Από την κορυφή των επισκόπων μέχρι τον ελάχιστο ρασοφόρο, μετριούνται όσοι πνευματικά ασχολούνται και ενημερώνουν και βοηθούν τους ανθρώπους για την ενσυνείδητη πνευματική επαφή και  τη σημασία της Ορθόδοξης λατρείας. Βέβαια ισχύει και για μας  το « όστις θέλει οπίσω μου ελθείν»   γιατί  επ  ελευθερίαν εκκλήθημεν…».  Οι επίσκοποι κι ο κλήρος ας δώσουν σημασία στην πνευματική καλλιέργεια των πιστών κι όχι να τους βλέπουν σα μάζα που φοβάται τον Θεό και πρέπει να τα έχει καλά μαζί του, με το αζημίωτο φυσικά. Άραγε ο Θεός ζητά την πολυτέλεια;  Ή μήπως η δική μας περηφάνια τον έχει κάνει να διάγει βίο πολυτελή σε ναούς χρυσοποίκιλτους;  Οι επισημότητες δεν αξίζουν στο Θεό μας. Αυτά γίνονται για τον κομπασμό τινών. Για φέτος τελείωσαν οι παράτες…… του χρόνου θα βγουν από τα καβούκια τους ανανεωμένοι μετά βαΐων και κλάδων προς δόξαν του Θεού και της τυπολατρείας...

Και σήμερα που είναι δύσκολες οι μέρες για όλους, πολλοί βάλουν όχι απλά κατά της Εκκλησίας αλλά το κυριότερο κατά της ΖΩΗΣ της ….. της  Θείας Κοινωνίας, λίγοι επίσκοποι και κληρικοί βγαίνουν μπροστά , οι περισσότεροι έχουν κρυφτεί  σε γυάλες και κάστρα με τείχη για να γλιτώσουν από τον κορωνοιό, όχι όμως κι από το πρόσωπο του Θεού.

Από την άλλη πολλοί ζηλωτές σήκωσαν σημαία επανάστασης για την καταπάτηση των ιερών και οσίων, όπως αυτοί που επιζητούν την Θεία κοινωνία, φέρνοντας σε δυσχερή θέση τον  ιερέα, γιατί ο παπάς δε μπορεί να αρνηθεί την Μετάληψη σε κανένα χριστιανό. Λες και οι υπόλοιποι δε θα ήθελαν να κοινωνήσουν.  Ο Θεός για όσους γνωρίζουν επιτρέπει και μας δοκιμάζει.  «Στώμεν καλώς στώμεν μετά φόβου».

Όσον αφορά τους υπόλοιπους άσχετους, προτιμητέο  να μείνουν στην ασχετοσύνη τους.  Καλά κάνουν και δε πιστεύουν. Άριστα πράττουν  και κατηγορούν. Άλλωστε όλοι αυτό τον καιρό έχουν κάνει διδακτορικό στην ιατρική, στην πολιτική προστασία, στην ρουφιανιά, στο να χτυπούν παλαμάκια και βέβαια όλοι έχουν την καλοσύνη να βοηθούν,  μη λείψουν βασικά από ευάλωτους συνανθρώπους που τελούν σε ανάγκη. Και τέλος όλοι μα όλοι έχουμε μερίδιο στην υποκρισία………

Καλή Ανάσταση. Κι αν δεν μετέχουμε φέτος της Θείας κοινωνίας, να μην ξεχνούμε ότι η Θεία Μετάληψη είναι η ίδια ακριβώς και  έχει την ίδια ακριβώς χάρη-ουσία, είτε είναι Πάσχα είτε Χριστούγεννα, είτε μια οιαδήποτε μέρα του χρόνου… Ακριβώς την ίδια αξία και σημασία !!

Ο κύριος Τίποτα....

Η σιλουέτα του ξεμάκραινε στους βάλτους, το κίτρινο ψάθινο κοφίνι που είχε στην πλάτη ανεβοκατέβαινε σε κάθε του βήμα. Η εικόνα του ήταν περίπου ίδια με την εικόνα του ερχομού του σ αυτό τον τόπο, πριν πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα.  Με τη διαφορά βεβαίως  ότι όλα αυτά τα χρόνια που είχαν προστεθεί πάνω στο σώμα του είχαν ελαττώσει κατά πολύ τη σβελτάδα της κίνησης του και ότι η απόγνωση τον είχε εξασθενήσει, κάτι που φαινόταν στο κύρτωμα των ώμων του που κουβαλούσαν το κοφίνι.

Φαινομενικά δεν υπήρχε τίποτε να τον εμποδίσει να αρχίσει μια νέα καριέρα και χάρη στην πείρα του να προκόψει περισσότερο από ότι στο παρελθόν, τότε που η ψυχή του ήταν αδιαμόρφωτη. Αλλά ο Θεός και η φύση έχουν επινοήσει έναν ευφυή μηχανισμό που μειώνει τις πιθανότητες βελτίωσης του ανθρώπου στο ελάχιστο. Είναι ο μηχανισμός που όταν ο άνθρωπος αποκτά τη σοφία του ποιείν, χάνει το ζήλο για δημιουργία.  Δεν είχε την παραμικρή διάθεση να ριχτεί για δεύτερη φορά στην εγκόσμια αρένα, που δεν ήταν πια γι αυτόν παρά ένα θέατρο πόνου….

Συχνά αμπελοφιλοσοφούσε σκεπτόμενος φωναχτά ως επί το πλείστον με ακροατές τα στάχυα και τα πετεινά του ουρανού…..  «Εδώ κι εκεί και παντού κάθε λεπτό ως και δευτερόλεπτο του λεπτού, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν πριν την ώρα τους σαν τα φύλλα που τα έκαψε η παγωνιά, παρόλο που τους αγαπά η οικογένεια τους, οι γείτονες του, ο κόσμος όλος, ενώ εγώ  που είμαι ένα άχρηστο βάρος στη φύση , την κοινωνία, τη γη ολάκερη που όλοι αποστρέφονται, εξακολουθώ να ζω παρά τη θέληση μου. Γιατί αυτό το βρωμομικρόβιο που παίρνει όλους αυτούς τους αγαπημένους, εμένα με αφήνει;;»  Το ερώτημα αυτό είχε σφηνωθεί βαθιά μέσα του τούτες τις μέρες της συμφοράς, τούτες τις μέρες της δακρυσμένης άνοιξης.

Πριν φύγει  αυτοκυνηγημένος από την πόλη, είχε ξεχάσει το κλουβί του. Ένα σκαλιστό από έβενο κλουβάκι που μέσα του βρισκόταν μια καρδερίνα με υπέροχη φωνή όπως όλες οι καρδερίνες.  Η τύχη του άμοιρου ωδικού πτηνού ήταν άσχημη, καθώς πέθανε από ασιτία μέσα στα πουπουλάκια του. Ένας αναστεναγμός έφυγε από το στήθος του γιατί ένιωσε την απώλεια και σκέφτηκε ότι ακόμη και η μοναδική συντροφιά των τελευταίων ημερών που είχε, χάθηκε ………Κάποιος όμως που βρήκε το κλουβί, έθαψε τον μικρό φτερωτό τραγουδιστή και η καρδιά του αυτοεξόριστου εκείνη την ώρα μαλάκωσε. Τώρα ήρεμος μπορούσε να είναι έτοιμος να αφεθεί στην  κυνική πορεία της  ασύμμετρης πάλης στη ζωή τούτη,   με τα   εξωτερικά θηρία να τον βασανίζουν, μα  με τη σκέψη του να περιφέρεται  στα εσωτερικά του μικρόβια. Τα σύννεφα και οι καταιγίδες  φώτισαν τις μικρές αξίες , τα άνθη που παραμελεί να καλλιεργεί.

 Από μακριά άκουσε καμπάνες και μια γλυκόλαλη φωνή που έλεγε..  «Λάμπρυνον μου την στολήν της ψυχής…». Κοίταξε προς το δείλι κι είδε χελιδόνια να πετούν ανέμελα. Πρέπει να ξεκίνησε η Μεγάλη Eβδομάδα  και μέσα σε όλον αυτόν τον  τραγικό ξεπεσμό, πήρε να ξηλώνει   τα αγκαθωτά σύρματα της υπερβολής, το “φαίνεσθαι” πού τόσο επικίνδυνα ελλοχεύει μέσα του.  Στα προηγούμενα χρόνια, τέτοιες μέρες, καθώς ανεβαίνει εις Ιεροσόλυμα  προς το Θείο πάθος και την Ανάσταση, έκανε σχέδια πως θα στολίσει τον Επιτάφιο για να ξεχωρίζει, να  παραγγείλει του κόσμου τα καλούδια, καθώς και τόσες άλλες υπερβολικές ενέργειες.

Πολλές Πασχαλιές πέρασαν από μπροστά του και σβήστηκαν ξαφνικά. Κάτι του έλεγε ότι η φετινή θα είναι αξέχαστη, μοναδική, κορυφαία και η Ανάσταση πραγματική……

Oι αριθμοί...

Αγάπη για τους αριθμούς δεν έχω. Από τα μαθητικά χρόνια δε μου άρεσαν. Με άγχωναν, θύμωνα μαζί τους και σήμερα ακόμη όταν κάνω πράξεις, μετρώ με τα δάχτυλα βάζοντας τα στο στόμα σε πείσμα των καιρών! 

Οι αριθμοί πάντως είτε το θέλω, είτε όχι ,διαφεντεύουν τη ζωή, την καθημερινότητα, το χθες, το σήμερα, το αύριο….;;;;  Το χρόνο τον μετράμε, ώρες λεπτά, δευτερόλεπτα. Τικ τακ τικ τακ…. Η κίνηση και τα μεγέθη λέγονται μέτρα ή χιλιόμετρα ή εκατοστά ή νανόμετρα ή …ή…ή…. Κι έχουν κάτι σύμβολα που λέγονται αριθμοί. Στους δρόμους αριθμοί, στα γήπεδα, στα αυτοκίνητα, στα μέσα μεταφοράς, στις εκκλησίες, στα σχολεία, στα σπίτια παντού.  Πόρτες, παράθυρα, πλακάκια, γεφύρια, είσοδοι, έξοδοι, μάσκες ιατρικές τόσες , γάντια, τόσα, στολές ειδικές τόσες, τάμπλετ, υπολογιστές, όλα με αριθμούς, δεκάδες εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια…

Υπάρχουν και κάποιες μετρήσεις που διαφεντεύουν όλους κι όλες . Είναι τα χρήματα. Εδώ είναι η μανία των αριθμών. Πόσα; τόσα!..Παίρνω, δίνω, κόστος, χρέος, κατάθεση, ανάληψη, φόροι, ευκολίες πληρωμών και βέβαια ή λέξη κλειδί στο χρηματιστήριο των χρημάτων-αριθμών ΚΕΡΔΟΣ. Όλα αποσκοπούν στο κέρδος ακόμη κι οι προσφορές-πλειοδοσίες αφήνουν κέρδος. Έδωσα το μισό (1/2)  του μισθού δύο  μηνών στο τάδε ίδρυμα. Προσφέρω  τρία  μηνιάτικα στο τάδε νοσηλευτικό πεδίο.  Οι ευπορότεροι ανοίγουν τις κάνουλες των χρηματοκιβωτίων τους  με αριθμούς που ανήκουν σε χιλιάδες αλλά και εκατομμύρια.  Ο κοινός παρανομαστής όλων των «προσφερόμενων» είναι ένας….. η δημοσιότητα που βεβαίως απολήγει στο ασφαλές λιμάνι του κέρδους… Τι θα είναι το κέρδος;;  Πάλι κάτι σε αριθμό… ψηφαλάκια,  μισθουλάκια, κερδοφορίες, μια άνοιξη γεμάτη αριθμούς….. Μια αριθμητική μάχη μπεστ-σελερισμού!!!

Βέβαια για να μην κατηγορώ τους αριθμούς και την εξουσία τους, θέλω να τους αλλάξω λίγο οπτική να τους μαγέψω και σα μαγεμένοι, να  μεταμορφώνονται σε κύκνους, χιονάνθρωπους και μαργαρίτες. Να μετρούν κοπάδια ελαφιών, σμήνη χελιδονιών, στρέμματα παπαρούνες…. Υπέροχοι και μυστήριοι αυτοί οι αριθμοί. Εκπληκτικός  είναι ο τρόπος που εμφανίζονται στη φύση. Στη διάταξη των φύλλων ενός φυτού, στο μοτίβο των πετάλων ενός λουλουδιού, στο άνθος της αγκινάρας, σε ένα κουκουνάρι ή στο φλοιό ενός ανανά. Ισχύουν για την ανάπτυξη κάθε ζωντανού οργανισμού, ενός κυττάρου, ενός κόκκου σιταριού, μιας κυψέλης μελισσών, ακόμη και για όλη την ανθρωπότητα.

Όμως οι αριθμοί μετρούν και άσχημα …. Μετρούν κρούσματα, αρρώστους, διασωληνωμένους, ΜΕΘ. Και το χειρότερο μετρούν και φέρετρα….. Αλλά όλοι αυτοί οι αριθμοί δεν είναι αριθμοί μα πρόσωπα, είχαν όνομα. Ήταν συγγενείς, φίλοι, άγνωστοι. Ήταν εικόνες ανθρώπων, εικόνες Θεού, που ήταν δίπλα μας, ζούσαν ανέπνεαν  τον ίδιο αέρα, γελούσαν, δάκρυζαν, πονούσαν, ώσπου ένα μικρόβιο που μετράται σε νανόμετρο, δηλαδή είναι περισσότερο από αόρατο, μας κάνει να μετράμε αριθμούς αποβιωσάντων, χωρίς όνομα, λες και δε ξέραμε την ύπαρξη τους!! 

Όταν περάσει αυτό μπορεί  να μάθουμε να αριθμούμε την αγάπη, τον πόνο, την δοτικότητα, την καλοσύνη, την συγγνώμη, την ελπίδα, τη ΖΩΗ, με τρόπο  υπεύθυνο κι όχι φαινομενικά κερδοφόρο….

Οι γέφυρες.

Προς  την έξοδο  της πόλης υπήρχαν δυο γέφυρες. Η πρώτη χτισμένη με τούβλα μαυρισμένα από το χρόνο, βρίσκονταν στο σημείο που διασταυρώνονταν τα πέριξ του πλούτου και της ανέχειας. Η δεύτερη γέφυρα  η πέτρινη, βρισκόταν πιο μακριά μέσα στον κάμπο αν  και πάλι εντός των ορίων της πόλης.

Αυτές οι δυο γέφυρες μιλούσαν από μόνες τους  για το παρελθόν τους. Η κάθε προεξοχή τους ήταν λειασμένη από τη φθορά όχι μόνο της πολυκαιρίας αλλά και της τριβής από γενιές ολόκληρες περιπατητών. Χρόνια πολλά οι σόλες των παπουτσιών πάνω στα πεζούλια τους, καθώς πηγαινοέρχονταν κι αγναντεύοντας σκέφτονταν τις δουλειές τους. Στα πιο σαθρά τούβλα και λιθάρια ακόμη και οι ίσιες επιφάνειες είχαν σχηματίσει λακκούβες από την ίδια κίνηση. Κάθε αρμός της κουπαστής του στηθαίου ήταν βιδωμένος με σιδερένια καρφιά, κι αυτό επειδή δεν ήταν ασυνήθιστο κάποιοι απελπισμένοι να τραβούν τα μαδέρια και να τα πετούν στο ποτάμι σε πείσμα των αρχών.

Βλέπετε και οι δυο αυτές γέφυρες τραβούσαν σα μαγνήτης όλους τους αποτυχημένους της πόλης. Όσους είχαν αποτύχει σε δουλειές, στην εγκράτεια, στο έγκλημα, στην ζωή γενικότερα. Δεν ήταν ξεκάθαρος ο λόγος για τον οποίο οι κατατρεγμένοι της περιοχής επέλεγαν συνήθως τις γέφυρες για την περισυλλογή τους αντί να καταφύγουν  σε οποιοδήποτε άλλο κιγκλίδωμα ή φράχτη ή τοίχο ή υπόγειο.

Υπήρχε μια σαφής ποιοτική διαφορά μεταξύ εκείνων που προτιμούσαν την κοντινή τούβλινη γέφυρα κι αυτών που σύχναζαν στην μακρινή, την πέτρινη.  Οι πιο αδύναμοι χαρακτήρες επέλεγαν την πρώτη που γειτόνευε με την πόλη. Δε τους απασχολούσαν τα περίεργα βλέμματα των περαστικών. Οι επιτυχίες τους ήταν ανάξιες λόγου και στην πανωλεθρία τους μπορεί να ένιωθαν απογοήτευση μα όχι καμιά ιδιαίτερη ντροπή. Τους έβλεπες να γυροφέρνουν τη γέφυρα κι αντί να στενάζουν στη σκέψη των δεινών, έλεγαν απλά πως ήταν γκαντέμηδες.  Σε τούτο το «παρακατιανό» μέρος, μέσα από τα ζόρια των πολιτών , μέσα από φασαρίες και κουβεντολόι, υπήρχε μια τάση να φανεί φως  με την αλληλοβοήθεια, την ευγένεια καρδιάς, την  σκέψη πως ενωμένοι θα βρουν λύσεις, το νερό κυλούσε στα μάτια τους καθάριο, γάργαρο, δροσερό.

Οι miserables που πήγαιναν στην πιο μακρινή γέφυρα ανήκαν σε μια «ευγενέστερη» κατηγορία ανθρώπων.  Σ αυτούς περιλαμβάνονταν επιχειρηματίες, πολιτικοί, ιερατείο κ.α.  που είχαν βρεθεί σε δυσχερή θέση, καθώς και όλοι οι ανίκανοι από την τάξη των επαγγελματιών ψευτοαριστοκρατών.  Στέκονταν προσηλωμένοι  στη ροή του ποταμού.  Οι σκέψεις  εστίαζαν στο πως μπορούν να «φανούν»  μέσα στα ατυχή γεγονότα των ημερών. Τι θα έπρατταν ώστε να βγάλουν «κέρδος» από τις φριχτές εξελίξεις που ταλάνιζαν την πόλη. Ασχολούνταν με την ατομική τους διαφυγή , πιότερο δε με την προβολή τους. Είχαν διάθεση να διαθέτουν, για το κέρδος της υστεροφημίας τους. Και το έκαναν έχοντας στο πλάι  τους διάφορους κόλακες, οι οποίοι βέβαια  ως μικρόνοες   σκέφτονταν το πιθανόν κέρδος κάτω από την στήριξη που παρείχαν σε όλους αυτούς τους miserables.

Οι  γέφυρες  ήταν διαφορετικές η ποιότητα των  θαμώνων- περιπατητών  τελείως άλλης φιλοσοφίας, τα αποτελέσματα για τον καθένα μα και όλους εκ διαμέτρου αντίστροφα.  Εν τέλει το ίδιο νερό κυλούσε στο ποτάμι… μόνο που στην γέφυρα του κάμπου η μπόχα το σκουπιδαριό κι  ένας βόθρος μαζί με τους χοίρους  έκαναν τη διαφορά…..

 Να στείλω από εδώ την ευγνωμοσύνη  σε όλους-ες  που αγωνίζονται για την  σταθερότητα και την επάνοδο στην όμορφη καθημερινότητα μας. Δίνουν πολλά με κίνδυνους. Δεν περιμένουν να πάρουν. Αυτούς τιμάμε !.. Οι άλλοι που «διαθέτουν»  θα  δουν αργότερα την στάση μας… όταν όλα αυτά ξεπεραστούν!  Η περίοδος της λήθης,  του θα ξεχαστεί, δεν  υπάρχει πλέον γιατί, όταν απειλείται η ζωή δεν ξεχνάς αυτούς που σου παραστέκονται αληθινά….. όμως  τους άλλους τους δήθεν ψευτοαριστοκράτες  της γέφυρας του κάμπου τους…………………………………………………………………………………………………….

ΥΓ Υπάρχουν πολλά που γράφονται, ακόμη πιο πολλές οι σκέψεις. Ας στηριχτούμε μεταξύ μας , ας σκεφτόμαστε τις αλλαγές στο είναι μας κι όλα θα πάνε καλά, χωρίς τις διαθέσεις των διατεθέντων!!!