Πόση υποκρισία πια;;;

….«Έχουμε 24ωρες περιπολίες από την πυροσβεστική, είναι πραγματικά λίγο περίεργο να υπάρξει κακόβουλη ή παράνομη ενέργεια που δεν έχουμε δει». Ξεκινώ  με αυτές τις αράδες που έχουν αποτυπωθεί σε μέσα ενημέρωσης όπως: protothema.gr, voria.gr, vradini.gr, cuprustimes.gr, thessaliatv.gr και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.  Αναφέρονται οι γραμμές αυτές σε δηλώσεις κάποιου που ανερυθρίαστα βγαίνει και μιλά για το θάνατο ενός ανήλικου κοριτσιού στην πόλη μας , χωρίς να προβληματιστεί ότι με αυτές τις κουβεντούλες του δημιουργεί ένα κλίμα.

Όλα καλά βαίνουν στα ωραία ερωτικά Τρίκαλα. Μια έφηβη χάθηκε. Και τι έγινε βρε αδελφάκι μου, η πρώτη ή η τελευταία είναι. Και εδώ που τα λέμε η κοινή γνώμη των νοικοκυραίων έβγαλε την απόφαση… Τα ήθελε! Δε τρίβεσαι στην γκλίτσα του τσομπάνη!  Κι οι γονείς τι έκαναν;  Την άφηναν να αλωνίζει;…. Εδώ στην ειδυλλιακή πόλη του Ασκληπιού οι νομοταγείς κυρ Παντελήδες  αποφάνθηκαν και συνοψίζουν την σκέψη τους πως λίγο περίεργο αυτό, εμείς θα το βλέπαμε κλπ κλπ κλπ…… Κάτω από το χαλάκι της εξώθυρας βουνό η σκόνη!!

Η  έννοια της ντροπής περισσεύει  για όλους ΜΑΣ.  Μια νέα ψυχή έφυγε χωρίς να γνωρίσει τίποτε από τη  ζωή. Χωρίς να βιώσει τα άγουρα χρόνια να μάθει και να ζήσει την ενηλικίωση της.  Αυτό βέβαια  δεν μας απασχολεί, γιατί δεν είναι η θυγατέρα  του Νούλα , δεν είναι η κόρη σου, δεν είναι η κόρη του «ευυπόληπτου» πολίτη, δεν είναι η αγέννητη κόρη  σου. Είναι η κόρη του άλλου του παρείσακτου του πληβείου. Αυτού ρε που καταπάτησε την ιερή μας πόλη, τη γλυκιά κι ιστορική!

Παναθεμά ΜΑΣ!  Φαρισαίοι  υποκριτές συμπολίτες! Η συγκατάβαση σε κάθε περίπτωση που δεν χτυπά το ρόπτρο μας, είναι  μηδενική, όπως και η ανοχή. Πιότερο όμως ο σκασμός! Δε το βουλώνουμε να σεβαστούμε τον πόνο μιας οικογένειας που έχασε ένα βλαστάρι της. Έχουμε βρε έστω την παραμικρή  γνώση του πόνου του άλλου;..Όχι βέβαια! Ρίχνουμε ευθύνες με έντεχνο πλάγιο τρόπο.  Να κλείσει το θέμα που δε μας αφορά βέβαια γρήγορα. Πόσες μέρες θα περάσουν;  Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι;  Πάμε για άλλα …….

Είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα. Είναι πολύ πολύ ψυχοφθόρο να μη μπορείς να βοηθήσεις τα παιδιά σου σε στιγμές που η ζωή τους περνά από στενωπούς φθοροποιούς. Μη γελιόμαστε όσοι έχουμε παιδιά γνωρίζουμε. Όσοι πάλι δεν έχουν καλά θα κάνουν να είναι προσεχτικοί με τα αναθέματα και τις ρήσεις τους!

Το τραγικό συμβάν αποτελεί εν τέλει απόρροια της πατριαρχίας και του συντηρητισμού. Μια 16χρονη έφυγε από κοντά μας. Υπάρχουν οι υπεύθυνοι , όπως και οι τρόποι να βρεθούν.  Το κορίτσι  να το αφήσουμε να αναπαυθεί, οι κρίσεις μας βιάζουν τη μνήμη του.   Θέλω να πω ότι δε φτάνει να λέμε πως τη γυναίκα δε τη χτυπάμε ούτε με τριαντάφυλλο, οφείλουμε την πατριαρχία και το συντηρητισμό να τους τσακίζουμε σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας μας. Οι γυναίκες δεν πρέπει να σιωπούν και όλοι εμείς να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας το ρόλο μας ως άνθρωπο. Όποιος βλέπει φύλα απέναντι στις μάχες με τις διακρίσεις πλανάται πλάνη οικτρά και ζει στη λίθινη εποχή…..

Η παροιμία λέει… «Έχετε γεια γειτόνισσες πάω να κοινωνήσω κι άμα γυρίσω από την Εκκλησιά, έρχομαι να σας βρίσω»

12 Ευζωνάκια τ αποφασίσανε......

Κάποιες παλιότερες εποχές στίχοι τραγουδιών δημοτικών πιότερο  έκλειναν μέσα τους τον πόνο για την άλωση της Πόλης και το πάρσιμο της Μεγάλης Εκκλησιάς από τους Οθωμανούς , στύλωναν την πίστη των Ελλήνων ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς….». Θρύλοι πολλοί γράφτηκαν για την πόλη των πόλεων, την Βασιλεύουσα την πανέμορφη Κωνσταντινούπολη. Όσοι ταξίδεψαν κατά τα στενά του Βοσπόρου, τη θάλασσα του Μαρμαρά και τον Κεράτιο, έχουν βιώσει  με το δικό τους τρόπο το μεγαλείο, την λαμπρή ενέργεια που πηγάζει από αυτό το αρχιτεκτονικό οικοδόμημα. Μόνο που το δέος δεν είναι για την κατασκευαστική μοναδικότητα, μα περισσότερο για την αίγλη των αιώνων, την θρησκευτική της αφεντιά την  Ορθόδοξη πίστη. 

Ένα μνημείο που αιώνες στέκεται χωρίς να δείχνει ίχνη παλαιότητας, γιατί πρεσβεύει πάντα το νέο το καινούριο το αψεγάδιαστο. Κι αυτό το οφείλει στο ότι εκπροσωπεί τον ένα Θεό. Κι όμως  με την άλωση άρχισε να εκπροσωπεί κι έναν άλλο Θεό ξένο για μας, εχθρό Θεό με ένα περίεργο όνομα  σιχαμένο για τους περισσότερους από μας.  Κι αφού για εκατοντάδες χρόνια μιάνθηκε η Αγία τράπεζα της Μεγάλης Εκκλησιάς, πριν από κάποιες δεκαετίες  ένας Τούρκος θέλησε να κάνει άνοιγμα στην Δύση και την έκαμε Μουσείο μέγα και τρανό, να θαυμάζεται από εκατομμύρια επισκέπτες.  Αυτός ο Τούρκος είναι εκείνος που ξερίζωσε εκατομμύρια ανθρώπους Έλληνες κι όχι μόνο από τα σπίτια τους και σκότωσε με τις ορδές του εκατοντάδες χιλιάδες .

Με την ανακοίνωση της λειτουργίας της Αγίας Σοφίας ως τεμένους, ένα σφίξιμο το ένιωσα. Λυπήθηκα μα και προβληματίστηκα. Σκέφτηκα….. ας αφήσουμε τους  «γείτονες» κι ας πιάσουμε τους εαυτούς μας. Παρατηρώ τις αλλοπρόσαλλες  ανακοινώσεις που αγγίζουν τα όρια του ύψους ή του βάθους, του φωτός ή του σκοταδιού, από ειδικούς ,από ανειδίκευτους, από σοφούς, από μωρούς. Μια τρικυμία εν κρανίω την πήρα.  Εκείνο που αναρωτιέμαι είναι πως μια φορά να μονιάσουμε για ένα ζήτημα σοβαρό δεν γίνεται. Πιστέψτε με ….αν για το θέμα της Αγίας Σοφίας, που το θεωρώ και λίγο υποκριτικό,  λειτουργούμε τοιουτοτρόπως, σε ζητήματα ζωής και θανάτου τι κάνουμε;….. περιμένουμε χείρα βοήθειας από την Δύση!  Ποια ακριβώς δύση;  Εκείνη που  οι σταυροφόροι της ασέλγησαν  στην Εκκλησιά της Πόλης; Η Δύση  που μόνο συμφέροντα υλοποιεί από το 1821 και μετά στην κούτρα μας. Το χειρότερο είναι πως  εμείς τους έχουμε δώσει τα ηνία, γιατί απλά λειτουργούμε ως υποστηρικτές των «φραγκολεβαντίνων» ή «άλλων δυνάμεων». 

Λυπάμαι από την  άλλη και τους πολίτες της Τουρκίας. Τους σκεπτόμενους που βλέπουν το μέλλον. Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, μα δυναστεύονται από ένα καθεστώς περίεργο που στηρίζεται σε βάσεις των γνωστών δυτικών πολιτισμών, όπως αυτοί που ξεπάστρεψαν εκατομμύρια ιθαγενείς όταν θέλησαν να δημιουργήσουν ένα «έθνος» . Όταν  οι σκλάβοι κοσμούσαν τις απαστράπτουσες αυλές των μεγάρων τους. Μωρέ τίποτε δεν άλλαξε τίποτε!...

Η Αγία Σοφία η Μεγάλη Εκκλησία, το μοναδικό αυτό μνημείο, δε χάνει τίποτε από την αξία της, όχι σα μνημείο μα σαν έννοια τόπου λατρείας των Ορθοδόξων χριστιανών. Όπως αναφέρει κι ο Μητροπολίτης Αργολίδας Νεκτάριος…. «Ένας πιστός μουσουλμάνος, αισθάνεται άνετα όταν βρίσκεται στο Μπλε Τζαμί. Το ωραιότατο κατά τα άλλα, κτίριο αυτό, τον εκφράζει. Εκφράζει την πίστη του σ’ ένα Θεό όπως τον θέλει το Κοράνιο. Πώς μπορεί όμως να αισθανθεί άνετα σ’ ένα ναό την Αγία Σοφία, που εκφράζει έναν άλλο Θεό που δεν έχει σχέση με τον Θεό που πιστεύει;  Όλα αυτά, είναι αντίθετα με την πίστη του. Θα ‘λεγα η Αγία Σοφία, αναιρεί την πίστη του μουσουλμάνου».

 Εν κατακλείδι να γνωρίζουμε ότι κάθε αλαζόνας που νομίζει ότι κρατάει στα χέρια του την εξουσία του σύμπαντος κόσμου, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα διαψευστεί. Η ιστορία το έχει δείξει πολλές φορές. (Ισχύει για όλους μας!!!)

ΥΓ: Πραγματικά οι βυζαντινοί μαχητές των σημαιών των μπαλκονιών και των συνάξεων που βρίσκονται; Οι ρητορεύοντες άρχοντες ημών και οι χειροκροτητές τους διάγουν την θερινή ραστώνη;  Άλλωστε άσε βρε αδελφέ, ποιος κουτός Έλλην θα νοιαστεί για ένα γήπεδο με το όνομα Αγιά Σοφιά;;;;……. Όταν δείτε τα ευζωνάκια σφυρίξτε μου κλέφτικα να βάλω το φέσι γιατί μας φεσώσανε κανονικά… όχιιι οι γείτονες μα οι άλλοι με τα φράκα τις γραβάτες και τα βαλς!

Κάποια Καλοκαίρια....

Με το που  αρχίζουν τα τζιτζίκια να φλυαρούν, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και τα μάτια να μισοκλείνουν από το  φως του καλοκαιριού, μια νοσταλγία με φέρνει πίσω σε κάποια καλοκαίρια ολοδικά μου. Είναι τα καλοκαίρια που μένουν ανεξίτηλα ζωγραφισμένα μέσα μου.

Ο πλάτανος του Αγίου Κωνσταντίνου γύρω στις ρίζες του γέμιζε ζωή και βουητά φωνών. Βγάζαμε από τις τσέπες μας  τα μικρά αυτοκινητάκια ….οι περισσότεροι είχαμε πλαστικά. Κάποιοι πιο εύποροι machbox!.... δρόμοι, γεφύρια,ρυάκια, χώμα, σκόνη , λάσπη και μια οδική λαίλαπα με βρουμ βρουμ και μπιπ!!.... Τρέχαμε για νεράκι στη βρύση που στέκονταν αγέρωχη εδώ και εκατοντάδες  χρόνια, όπως μάθαμε σα μεγαλώσαμε, γιατί τότε μας έκοφτε μόνο πως θα δροσίσουμε το λαρύγγι μας. Και εκείνος  ο κήπος με τις εκατοντάδες πολύχρωμες μυροβόλες τριανταφυλλιές στην καταπράσινη τότε αυλή της εκκλησιάς. Γέμιζαν άρωμα τα ρουθούνια μας, χρωματίζονταν οι μικροκαμωμένες κόρες των ματιών μας. Το περίεργο είναι πως τα παρτέρια με τα μυροβόλα άνθη τα περιποιούταν άνθρωποι που έχασαν την ελευθερία τους, κλεισμένοι στα ανήλιαγα κελιά της διπλανής φυλακής. Κι αυτά τους το ανταπέδιδαν με το χαμόγελο των χρωμάτων και των μυρωδιών τους. Για να πω κι ένα μυστικό, φοβόμουν τους φυλακισμένους τότε. Σήμερα όμως φοβάμαι τους «ελεύθερους».

Και τι δεν είχε εκείνο το μέρος που ξεκινάγαμε τις καλοκαιρινές διακοπές, πριν εξαφανιστούμε για τις παραλίες και τα χωριά μας. Μπουλούκι γινόμασταν στο τζαμί και παίζαμε μπάλα, φτιάχνοντας  κύπελλα νικητών από ασημόχαρτα πακέτων τσιγάρων. Κι όταν σκάψανε το μέρος, τρία ποδήλατα έσπασα από τις σούζες και τα μότο κρος….  Ξίνισα και θύμωσα όταν έχτισαν το 2^ο Δημοτικό Σχολείο εκεί, γιατί ο χώρος μας μίκρυνε και μεις νιώθαμε όλο το μέρος δικό μας. Ήταν ο πλανήτης μας και μας τον έκλεβαν. Βέβαια τότε δε καταλάβαινα τι σήμαινε να χτίζεις σχολειά…..

Εκεί ερχόταν η δροσιά του Ληθαίου…. Ε ρε γλέντια !!  Μέσα στα βούζια, στις λεύκες να κυνηγάμε χρυσόμυγες για δόλωμα, ψαρεύοντας τα κεφαλόπουλα φρέσκα φρέσκα και λαχταριστά. Η αλήθεια είναι ότι πότε μα ποτέ δεν έφαγα από εκείνα τα ψάρια. Τα τζιτζίκια στις ασημόλευκες  αγωνιζόταν να μας ξεπεράσουν στο καλοκαιρινό τραγούδι. Πλατσούρισμα μέσα στην κοίτη του ποταμού, δίπλα στα νερόφιδα και τις νεροχελώνες. Διώχναμε τα βατράχια που πήδαγαν αλαφιασμένα να γλιτώσουν από τους εισβολείς. Και κάτω στο βυθό πιάναμε τα τενεκεδάκια με τις καραβίδες!  Βέβαια το ποταμάκι μας ήταν αλλιώς τότε. Σεμνό, ταπεινό μας υποδέχονταν και μας περίμενε με λαχτάρα κάθε μέρα κι ας το ταράζαμε κυριολεκτικά. Μας αγαπούσε, το λατρεύαμε και το προστατεύαμε. Τώρα πια το ποταμάκι μας λένε το έκαναν πιο προσιτό πιο όμορφο…. Το νερό του πλέον χρωματίζεται.  Όταν βέβαια ρωτάς γιατί, οι τρανοί της πόλης λένε πως το ψάχνουν. Εγώ πάλι  πιστεύω πως κατεβαίνει  «άγγελος» και χτυπά με ένα ραβδάκι τα νερά κι αυτά παίρνουν χρώμα…… αλλά και μια βρώμα!

Όμως η καλοκαιρινή παιδική κραιπάλη είχε και διάβασμα πολύ διάβασμα λέμε!!  Να τα πακέτα και οι ανταλλαγές από Μίκυ Μάους, Σεραφίνο, Τιραμόλα, Μπλεκ, Μικρό Σερίφη…. Τα δε βράδια ξαπλωμένοι στο χορτάρι  δίπλα στην αγαπημένη μας εκκλησιά μετρώντας αστέρια, ο Στέφανος, εκκολαπτόμενος δάσκαλος τότε, μας διάβαζε τους Άθλιους του Ουγκό. Όλοι γινόμασταν Γιάννηδες-Αιγιάννηδες……  Αργά νωχελικά με το ζόρι απαντούσαμε στις φωνές των μανάδων γκρινιάζοντας, να πάμε να πλυθούμε και να ονειρευτούμε την ελπίδα της αυριανής μας ανεμελιάς!

Στις νοσταλγικές αυτές στιγμές μου μπερδεύονται τα παιδιά του σήμερα, που πρέπει να μάθουν ρομποτική για να ανακαλύψουν λέει τον κόσμο, που στέκουν με ένα τεχνολογικό εύρημα εξασκώντας τους αντίχειρες τους, που πρέπει να λένε από τα πέντε τους χρόνια good morning, γιατί αλλιώς δε θα καταφέρουν τίποτε στη ζωούλα τους, που τρέχουν σε δραστηριότητες  και δε μπορούν να πλατσουρίζουν στα νερά του ποταμιού, γιατί αλλάζει χρώματα. Δε κυκλοφορούν ανέμελα γιατί οι άνθρωποι έχουν γίνει κακοί. Δε βλέπουν ούτε μυρίζουν τα τριαντάφυλλα του Αγίου Κωνσταντίνου.   Άλλωστε εκείνη η υπέροχη αυλή όπως και τόσες άλλες, γέμισαν με πέτρες όπως και οι ανθρώπινες καρδιές!

ΥΓ: Ένας σοφός της πόλης λέει…. «Πρέπει να καταφέρουμε να συντηρήσουμε τον καθαρισμό του ποταμού»…. κι εγώ συμπληρώνω… μας πήρε το ποτάμι μας πήρε ο ποταμός!