Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020

Πλειοδοσία Χριστουγέννων!

 



Τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη γιορτή, της Αγάπης, της ανακαίνισης, της νέας δημιουργίας και ότι άλλο θέλετε, δε θα τα χαλάσουμε σε αυτό. Οι μέρες αυτές είναι μέρες ιερές, μέρες σκέψης προς τον πλησίον, τον αναξιοπαθούντα, τον πονεμένο , τον πληγωμένο, τον άνθρωπο που έχει ανάγκη τη βοήθεια μας.

Βέβαια εμείς οι Χριστιανοί με ή χωρίς εισαγωγικά, αλλά και όλοι όσοι δηλώνουν άθεοι ή μισόθεοι ή ημίθεοι ή δε ξέρω και εγώ την τύφλα μας, τέτοιες μέρες βρίσκουμε την ευκαιρία να ανοίξουμε τα βαλάντια μας, προσφέροντας το κάτι τι μας μέγα ή μικρό αναλόγως το βάθος των καταθέσεων. Βέβαια τσίπα δεν έχουμε ως ανθρώπινο γένος ή είδος εξελιγμένο, αλλά μεταλλασσόμενο συνεχώς, προς κατευθύνσεις ευδαιμονικές , μα κάποιες φόρες όπως οι γιορτές μας κάνουν να ρίξουμε ένα δάκρυ ταπεινοφροσύνης και αλληλεγγύης προς τον πλησίον , τον μακρινό, τον… τον… τον….

Εντάξει μωρέ μεταξύ μας τώρα, εμείς έχουμε φροντίσει να φτιάξουμε τους φτωχούς, τους ανέργους, τους πεινασμένους, τους άστεγους. Γιατί αν δεν τους είχαμε , πως θα δείξουμε την απεραντοσύνη της αγάπης μας προς αυτούς τις  άγιες τούτες μέρες;;; Πως θα φωτογραφιζόμαστε με επιταγές προσφοράς  εις τα τρεμάμενα από συγκίνηση ή μπορεί και πάρκινσον  χέρια μας;;;  Κλήρος και λαός  του Θεού με τσέπες πλουμιστές , τρέχουμε να καλύψουμε τις ανάγκες  των  άπορων  δικών μας δημιουργημάτων. Με το αζημίωτο όμως. Ρίχνουμε λίγη μπογιά πάνω στη φατσούλα μας για να μη γυαλίζει η κάμερα και να τα φλας, να οι προσφορές, να τα ευρώπουλα να πετούν σαν κοράκια που έχουν μαδήσει  τις ζωές όλων αυτών των αναξιοπαθούντων αδελφών μας.

Να οι ανακοινώσεις.  Ακούσατε- ακούσατε….  Εμείς από την πάνω ραχούλα μαζεύουμε για το τάδε ίδρυμα. Εμείς από την κάτω ραχούλα για το άλλο. Εμείς πλειοδοτούμε για τους άστεγους…. εμείς προσφέρουμε στα συσσίτια της ενορίας.  Δώσε ο ένας, δώσε ο άλλος, δώσε ο τρίτος, βουνό τα δοσίματα !!  Όλοι ευχαριστημένοι.  Ο πιστός λαός του γεννηθέντα Ιησού κάναμε το καθήκον μας. Οι άθεοι πράξαμε το πιστεύω μας. Εμείς οι φτωχούληδες  λίγδωσε το εντεράκι μας, ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας. Κι έτσι πάμε στην ολόφωτη εκκλησιά ή στα ποικολόχρωμα ρεβεγιόν(για φέτος χλωμό το βλέπω) ικανοποιημένοι  χορτασμένοι στομαχικά και συνειδησιακά.

Περνούν οι γιορτούλες οι διαφορετικές φέτος,  η ζωή συνεχίζεται . Οι χορτασμένοι χορτασμένοι.  Οι χορτασμένοι των εορτών πεινασμένοι πάλι! Μα δε τους ταΐσαμε, δε τους ζεστάναμε, δε τους ντύσαμε; Τι θέλουν πια! Το Πάσχα τώρα θα σπάσουμε κόκκινα αυγά μαζί τους αφού  η πανδημία θα έχει απομακρυνθεί , η κυκλοφορία δε θα θέλει  sms κι οι επαφές θα ζωντανέψουν…. Ότι δώσαμε δώσαμε. Έτσι κι αλλιώς μας συμφέρει να υπάρχουν άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού ή άθεου, γιατί πολύ απλά πως θα  δείξουμεon air  τα τσέκ των επιταγών προσφοράς στις  οθόνες, πως θα ενημερώνουμε μέσω των ΜΜΕ ότι κάνουμε το καλό εμείς οι καλοί και συνειδητοποιημένοι άνθρωποι;

Και προς Θεού μη κάνουμε ποτέ την ευχή να λείψει  από τον πλανήτη η ασιτία, ο πόνος, η γύμνια, η θλίψη,  και όλα αυτά που μας κάνουν δοτικά συμφεροντολόγους…….

Καλά Χριστούγεννα και μια νέα χρονιά χωρίς φτώχια , ανεργία, πείνα, αρρώστιες, πόνο….(πιπέρι  στη γλώσσα μου)!!!

ΥΓ:«Μη χάνετε τον καιρό σας με κοινωνικές έρευνες. Εκείνο που ενδιαφέρει το φτωχό, είναι η φτώχια. Εκείνο που ενδιαφέρει τον πλούσιο, δεν μας ενδιαφέρει». Τζ. Μπερναρντ Σω

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Το μπαλκονι 2

 

Τα βήματα ασυναίσθητα με οδηγούν πάλι στο μπαλκόνι. Νομίζω πως είναι Κυριακή. Ο καιρός όσο πάει και σφίγγει. Πόσο μου λείπει να βολτάρω στους δρόμους των πόλεων του κόσμου. Υπομονή σκέφτομαι.  Οι καιροί χάσανε την ελευθερία και τον αυθορμητισμό τους. Εμείς όχι!!

Κι οι σκέψεις περιφέρονται μαζί με τις στάλες της βροχή που άρχισε πάλι…………

Περιμένεις από το κράτος και το κοινωνικό σύνολο να σε κάνουν χαρούμενο και να σε φέρουν ένα βήμα κοντά στην οποία ευτυχία και δεν το έμαθες ακόμα, ότι άδικα προσμένεις. Το κράτος έχει σκοπό να συμμαζεύει τις μάζες από τις χαρές και οι κοινωνίες μετά σαν αντίδραση σε αυτό, τρώγονται μεταξύ τους.

 Όμως κάποια στιγμή κατανοείς, ότι η προσωπική σου ευτυχία δεν είναι μια επίκτητη ιδιότητα, αλλά μια εσωτερική ανάγκη που αφορά μόνο έναν.

Για την καρποφορία, την ευδοκίμηση και την ευστοχία σου να βασίζεσαι μόνο στον άνεμο. Σε αυτόν να φωνάζεις δυνατά και με λαχτάρα τις χαρές και τις λύπες σου. Ναι!! Αυτό είναι μια ευτυχισμένη στιγμή!

Να δεις που  ο ιός μετακομίζει από πόλη σε πόλη, ψάχνοντας να εδραιωθεί. Κάθε αστικό μέρος είναι κακιασμένος τόπος κάτι σε φάντασμα, σύμφωνα με τους δημοσιογράφους και φταίνε οι χαρακτήρες, λες κι έχουν να κάνουν με καρτούν. Στο τέλος θα μας πούνε ξεκάθαρα και για τον αέρα κάθε πόλης, ότι είναι μολυσμένος. Μην αναπνέετε!!

Από την άλλη κάποιοι  γιατροί, πιότερο να κάνουνε χαρτιά-αναφορές ή να συσπειρώνονται σε φωνές διαμαρτυρίας για προσωπικό και κλίνες, από το να   κουνάνε το δάκτυλο και να μας απειλούν αν πιάσουν κανέναν που δεν πιστεύει στον ιό, θα τον αφήσουν εκτός κλίνης(προκρούστειας άραγε;) Υπάρχουν κι ζητούντες το «επί τον τύπον των ήλων» . Μπορείς να τους πείσεις; Εκεί θα  υποκλιθώ!

Τρίζουν τα κόκκαλα του Ιπποκράτη. Ένας βρε παιδιά να μας πει πως να προφυλάξουμε το αμυντικό μας σύστημα ,πως να προσέχουμε και τι να τρώνε ιδίως οι ευπαθέστεροι, να μας παροτρύνουν να κόψουμε τσιγάρο, λιπαρά και ότι άλλο έχει σχέση με τα καθαρά μας πνευμόνια....σιγά τώρα ! Αυτά δεν είναι ιατρικά.  Μας φτάσανε να πιστεύουμε τα απίστευτα!!

Όποιον γιατρό με τρομοκρατεί τον «διαγράφω» και ψάχνω με το λυχνάρι να βρω τους  ισορροπημένους  που αξίζουν   ξανά ένα χειροκρότημα στα μπαλκόνια.

Κύριοι το ξέρουμε ότι μόνος είσαι στο κρεβάτι του νοσοκομείου ,είτε έχεις κορονοιό, είτε καρκίνο, είτε έμφραγμα. Δεν χρειάζεται να αναμασάτε του κάθε ενός ασθενή την ανάρτηση που λέει πόσο μόνος ήτανε, πόσο δύσκολα πέρασε για να μας κάνετε να κατουρηθούμε επάνω μας. Αν βρεθείς σε νοσοκομείο, ποτέ δεν περνάς καλά .Δεν είναι ταβέρνα . Όλοι το ξέρουν αυτό!!

Βοηθήστε μας ,όσο μπορείτε. Αυτό είναι και η δουλειά σας.

Αφήστε την τρομολαγνεία και τις απειλές στους πολιτικούς. Αυτή είναι η δουλειά τους.

ΥΓ: Κάπου το διάβασα μα δε θυμάμαι που…. ''Μέσα στα σώματα που φοβούνται τον τάφο, είναι η ζωή που αναζητά τη ζωή.''


Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

Το μπαλκόνι

 

«Τι το χρειάζεσαι ένα ψόφιο ποντίκι……. Το χάιδευα στο δρόμο με το δάχτυλο μου όσο ερχόμαστε…»   ( Τζων Στάινμπεκ   Άνθρωποι και ποντίκια)

 Κυλούν οι μέρες και δε ξέρεις αν είναι Δευτέρα, Κυριακή, Σάββατο ή Τετάρτη………..

Έχουν  χάσει  τη σπουδαιότητα του ονόματος τους. Η ύπαρξη τους σηματοδοτεί το κενό. Ξάφνου αναλογίζομαι αυτούς που υποφέρουν από την έλλειψη αέρα, γιατί είδα τον εφιάλτη πως δε μπορούσα να αναπνεύσω.

Άλλο ένα πρωινό  που ανοίγω το παραθύρι μου  και μου υπόσχεται ο αέρας ποσότητα. Ποσότητα γιομάτη κενά!! Οι χαρές μου  γίνανε  λιγοστές. Δεν έχουν όνομα πια, έχουν μόνο διάρκεια. Η ευχή ταξιδεύει στα πνευμόνια μου. Πρόσεχε!

Σκέψου! Φυλάξου!

Βγαίνω στο μπαλκόνι. Το μόνο μέρος που μπορώ να εισπνεύσω αέρα ,χωρίς να φοράω μάσκα. Αέρα απλό, μα όχι καθαρό. Δεν υπάρχουν καθαρά πράγματα στην ζωή μας πια. Από το νερό μέχρι τον άνθρωπο όλα έχουν κάτι μέσα τους που σε δηλητηριάζει.

Βλέπω τους λιγοστούς ανθρώπους που κυκλοφορούν. Κάποιοι είναι φοβισμένοι ,κάποιοι αδιάφοροι. Πιστεύω ότι όλοι είναι φοβισμένοι. Όλοι έγκλειστοι μέσα στα τείχη τους φοβούνται ότι δεν θα ξαναβγούν .Ότι τα κουφάρια τους θα θαφτούν άκλαυτα και μοναχικά. Χωρίς λουλούδια αποχαιρετισμού.

Μπαίνω μέσα ξανά. Οι άνθρωποι προσπαθούν να συνεχίσουν την ζωή τους ή η ζωή συνεχίζεται και χωρίς αυτούς;

Γέμισε η ζωή μας απώλειες. Και αυτό είναι το μόνο που πιστεύουμε. Και έτσι φτάνουμε να φωνάζουμε ζητείται ελπίδα…. πίστη…. θάρρος. Και αγάπη πολλή, για να καταπίνουμε το φαρμάκι που αντικαθιστά την χαμένη μας αγνότητα.

Πόσο πρέπει να μεγαλώσω άραγε, για να καταλάβω ότι  ανοίγει και μια τρύπα μόνιμη στο μυαλό μου. Να μπορούν  να πηγαινοέρχεται οι σκέψεις με τις θύμισες σαν αέρας. Άπιαστες  και ψυχρές. Το κρύο με ενοχλεί και με μπερδεύει. Έρχεται το σκοτάδι, άλλα περιμένω να δω το φως. Τίποτα άλλο δεν έμεινε που να μας φέρνει κοντά πια. Μόνο το φως!

Τελικά είναι θλιβερή  μια κατάσταση όταν πιστεύεις αυτό που βλέπεις,  μα  πιστεύεις και αυτό που δεν βλέπεις. 'Όταν διχάζεσαι μεταξύ αλήθειας και φτιαχτής αλήθειας.

Θλιβερή είναι η πραγματικότητα που έχει μονότονα σκιές και καθόλου φως. Όχι πες μου τώρα, πέρα από την δουλειά -όποιος έχει ακόμα-το φαΐ ,κακά και νάνι έχει κανείς διάθεση ,έμπνευση, δημιουργική σκέψη για τίποτε άλλο; Όσοι έχουν και δεν τους σκότωσαν ακόμα το χιούμορ, ας το κρατήσουν!!!

Βγαίνω ξανά στο μπαλκόνι………………….

 

ΥΓ: Κάτι που μου είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό. Όταν ένας άνθρωπος φεύγει…. Τότε όλοι πλέκουν διθυράμβους γι αυτόν κι ας ήταν αυτός το αντίθετο των διθυράμβων. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως σπρωχνόμαστε από το αόρατο χέρι του φόβου μπροστά στο δικό μας μέλλον.  Μάλλον μόνο ο Θεούλης ξέρει τις μύχιες σκέψεις και πράξεις!!