Διάβασα τις «δηλώσεις» της μάνας των δυο παλικαριών. Αμέσως η σκέψη μου αναμόχλευσε τις δεκάδες ή και εκατοντάδες χωρίς υπερβολή «δηλώσεις» μητέρων και πατέρων που βιώνουμε στα σχολεία. «Το δικό μου παιδί είναι μοναδικό. Μόνο αυτό πιστεύω. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Λέτε ψέματα. Για να το κάνει το παιδί μου έχει δίκιο. Εσείς το οδηγήσατε εκεί με την άσχημη συμπεριφορά σας. Το προσβάλατε! Θα σας καταγγείλω»!! …..και κάπου εκεί βροντά η πόρτα και τελειώνει η «συζήτηση»…….
Επιστροφή στο σπίτι…. «Τον κανόνισα εγώ τον γελοίο που θα πει την αγορίνα μου , που θα κατηγορήσει τον άντρακλά μου, που θα μαλώσει τον λεβέντη μου…….»
Κάπως έτσι φτάνουμε σε «κυρίους» που πριν μεγαλώσουν καλά καλά επιτίθενται σε συνομηλίκους και μεγαλύτερους. Τους βρίζουν «αντρίκια». Τους χτυπούν γιατί είναι μπρατσαράδες με γαλλικά και πιάνο. Κι όταν παραμεγαλώσουν αρχίζουν τα κολπάκια με τα κοριτσάκια, τις κοπέλες, τις γυναίκες.
Τοιουτοτρόπως φυσική ακολουθία να θεωρούν θέσφατον νομοτελειακά, ότι κάθε κινούμενη γυναίκα σε απόσταση οριζόμενη από τους ίδιους , τους ανήκει ψυχή τε και σώματι! Σουλτάνο κι αγά μεγαλώνει η μάνα, πώς να δεχτεί το σκασμός Αντωνάκη μου;; Ρίχνει δυο χαστούκια και συνεχίζει ακάθεκτος ο ανήρ !!....
Βέβαια οι πονηρούληδες τα κάνουν όλα σε «εκμεταλλεύσιμες καταστάσεις» σύμφωνα με την όποια «θέση» κατέχουν. Εγώ είμαι διευθυντής θα περάσει από μένα η υποψήφια αν επιθυμεί την εργασία. Εγώ είμαι πρόσωπο μέγα και τρανό. Όποιο θηλυκό επιθυμεί πρόοδο το πατώ και το σκίζω αν δεν ενδώσει στα θέλω μου. Στο κάτω κάτω ο άνδρας είναι ανώτερο ον …..
Τι λες βρε; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Αδύνατο! Ο κύριος είναι καθώς πρέπει νηστεύει δις του Σαββάτου και μοιράζει την δεκάτην είς τους φτωχούς. Αποκλείεται! Τόσες δωρεές σε σωματεία αναξιοπαθούντων, στις εκκλησίες. Τόση προσφορά…. Απαπαππα!! Αποκλείεται! Υπάρχει ζήλια και τον κατηγορούν αδίκως!...
Τώρα ευυπόληπτοι αθώοι συμπολίτες και συμπολίτισσές μου, πείτε μου σας παρακαλώ-προκαλώ: ….δεν έχετε καμιά γνωστή, φίλη, αδελφή, ξαδέλφη, κουμπάρα, γυναίκα, εργαζόμενη, φοιτήτρια…. Η οποία να δέχτηκε όχι βρε αδελφέ μου ένα φλερτάκι μα πίεση και πίεση και…… και….. και…… Γνωρίζετε;
Γνωρίζετε αλλά έλα μωρέ που να μπλέξει η καημένη τώρα, μπορεί να χάσει τη δουλειά της, μπορεί να τη διαπομπεύσουν, αφού δε μπορεί να το «αποδείξει». Όπως λένε και οι νομικοί, «εις μάρτυς ουδείς μάρτυς» (από την ταινία η Σωφερίνα).
Κι έτσι η κοινωνία με τους καθώς πρέπει ανθρώπους , με όλους εμάς τους κυρ Παντελήδες πορεύεται με τσιγάρο, πρέφα, καφέ και δε βαριέσαι αδελφέ! Ας πρόσεχαν οι κυρίες που εν τέλει μπορεί και να το ήθελαν…. Λαθεύω;;; Έτσι δε λέμε;
Κι όσο πουλάει το θέμα η δημοσιότητα ρίχνει τα πυροτεχνήματα. Μόλις περάσει κάνα δεκαπενθήμερο και πέσουν τα μισθά… αρχίζει η ομίχλη να σκεπάζει το δάσος των χιλιάδων ψυχικών ερειπίων, συνεχίζοντας την πορεία προς ένα καλύτερο κόσμο, με 5G , ινφλούτζες, σταριλίκια, μπλαμπλάδες (σα και μένα), μέχρι να βγει πάλι κάποια ερειπωμένη ψυχούλα να επισκεφτεί ένα προεδρικό μέγαρο σπάζοντας την ομερτά της σιωπής. Κατόπιν τούτων επανέρχεται η κανονικότητα των αγάδων, των πασάδων, των ξέρεις ποιος είμαι εγώ!!
Βγαίνω στο μπαλκόνι Κοιτάζω το δείλι . Βραδιάζει . Το ρημαδόκρυο με ενοχλεί. Από κάτω ένα τσούρμο παιδιών περνά γελώντας με την καρδιά τους. Τι ωραίο να είσαι παιδί, μα και τι βάσανο μεγαλώνεις λάθος. Ξαφνικά σιωπή, που την σπάει η καμπάνα της κοντινής εκκλησιάς για τον εσπερινό……. Καληνύχτα όμορφη κοινωνία. Άδειασε τη μνήμη σου…. Ευτυχώς που δε ροχαλίζεις!!
