Οι δυο Εικόνες!

 

Δυο εικόνες  κόλλησαν στο ακατοίκητο του  νου μου. Τις είδα τις προηγούμενες μέρες  τις αποθήκευσα και κάπου κάπου τις ανακαλώ. Δε θα σας τις δείξω. Προτιμώ να περιγράψω αυτά που αποκόμισα. Βέβαια ο καθείς και η καθεμία, προσλαμβάνει  διαφορετικά μηνύματα βλέποντας εικόνες. Θα περιγράψω τις δικές  μου προσλαμβάνουσες.

Η πρώτη είναι διαδεδομένη και την έχετε δει όλοι…. Παιδιά σε χώρο εξωτερικό καφενείου να παρακολουθούν μέσα από δυο συσκευές τηλεφώνου μαθήματα εξ αποστάσεως. Η εικόνα αυτή θεωρήθηκε από πολλούς στημένη κλπ κλπ κλπ. Οκ!  Δέχομαι ότι είναι στημένη.  Αυτό τι σημαίνει; Ότι όλα βαίνουν καλώς;  Τι είδα στην εικόνα αυτή…. Είδα το απέναντι χαμηλό σπίτι που πότε πότε βγάζει καπνό το μπουρί της ξυλόσομπας, που ο πατέρας χθες πήγε για δουλειά ,αλλά σήμερα, αύριο μεθαύριο, θα έχει   μεροκάματο, για τον επιούσιο; Τρία παιδιά στην οικογένεια. Και τα τρία στο δημοτικό σχολείο….. Έκλεισαν τα σχολεία! Ήταν απαραίτητο να κλείσουν γιατί ο covid19 μπλα… μπλα… μπλα…..  Γονείς , παιδιά και εκπαιδευτικοί, ανοίγουν μια νέα πόρτα στη μαθησιακή διαδικασία. Εξ αποστάσεως λέγεται. Από μακριά κι αγαπημένοι. Ανοίγεις ένα μηχάνημα και αλληλεπιδράς με στόχο την συνέχεια της μάθησης κι επαφής με το σχολείο.!!  Σιγά τα αυγά! Μη φας έχουμε γλαρόσουπα… ας το δεχτούμε κι αυτό.   Μια μικρούλα τόση δα ελάχιστη λεπτομέρεια! Τα τρία παιδάκια που προανέφερα ,όχι απλά δεν έχουν συσκευή μα  ούτε καν σύνδεση σε διαδίκτυο!!!... Ναι το ξέρουμε, προσπαθούμε να βοηθήσουμε, να…να…να…μπλα….μπλα…. μπλα

Η άλλη εικόνα.  Τρία παιδιά σε οροφοδιαμέρισμα ή μονοκατοικία με κήπο ,ότι προτιμάτε. Το κάθε παιδί ξεχωριστό δωμάτιο, με ζωγραφιές, έπιπλα του κουτιού και παράθυρα με θέα. Και τα τρία με λαπ-τοπ έτοιμα για μάθημα κι όχι μόνο. Η σύνδεση του διαδικτύου να πετάει πιο γρήγορα από το φως. Όλα να βαίνουν τέλεια και οι γονείς τρισευτυχισμένοι που προσφέρουν  όλα τα εφόδια στα βλαστάρια τους.

Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας στην εκπαίδευση κι όχι μόνο!!  Από τη μια η πλέμπα. Από την άλλη η μπουρζουαζία. Η καταραμένη φτώχια και η βολεμένη κατάσταση.  Παιδιά δυο και ίσως παραπάνω ταχυτήτων. Οι ευκαιρίες στα μεν κάτω από μηδέν, στα δε  στο ζενίθ.

Γιατί;;;;;…. Νομίζω πως η διαολεμένη κοινωνία, η κάθε οικογένεια, κι εγώ μέσα σ αυτούς βρίσκομαι, κοιτά μόνο το συμφέρον της. Έξω από την πόρτα μας δεν  τρέχει τίποτε. Όλα δικά μας. Τα Εγώ μας τα δικά μας . Οι άλλοι δε μας απασχολούν! Μια μικροσυμπόνια κατά καιρούς την δείχνουμε. Έναν αναστεναγμό λύπης και κρίματος , για τους καημένους το παρουσιάζουμε. Κι αυτό για να φανούμε στα μάτια των άλλων… Είθισται!! Είναι έθιμο βρε αδελφέ!

Έτσι κι αλλιώς ο γιος  και η κόρη  των «καλών οικογενειών», του…του…του… έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες (ανάλογα το βαλάντιο)  να πάνε στο L.S.E ή στο Harvard, από ότι ο γιος και η κόρη του βιοπαλαιστή…. Που και που αφήνει η άρχουσα τάξη κάποια άτομα από κατώτερη κάστα να ανέλθουν, αρκεί να πάνε με τα νερά τους, να μη τους χαλάνε την σούπα. Κι αυτά τα άτομα βλέποντας την «άνοδο» ξεχνούν τον ιδρώτα της βιοπάλης.

Ψιτ  άνθρωποι…. δεν είναι η ζωή, δεν είναι το έτσι συμβαίνει από αιώνες.  Είναι η  κοινωνία μας που δεν τιμά τον άνθρωπο. Η κοινωνία της ψευτιάς, του δόλου, του να σε φάω…….. Είναι αν θέλετε και η περίφημη Δημοκρατία μας!!!  Δεν υπάρχει  χειρότερη δικτατορία από τους δημοκράτες που πατούν στην πλάτη του κάθε μεροκαματιάρη.

Όσο υπάρχουν παιδιά που παλεύουν με την ανισότητα και δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες , είμαστε  σκουπίδια που δεν ανακυκλώνονται….

Τώρα εδώ που τα λέμε  ονειροπόλος είμαι για όνειρα  γράφω………………………………………………

ΥΓ: Τα παιδιά του «κατώτερου Θεού»,  υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές που τα στηρίζουν και  οι ψυχές αυτές δεν ανήκουν στις διάφορες μπουρζουαζίες……. οι άλλοι που λένε ότι στηρίζουν το κάνουν για τις σχέσεις της τσέπης τους!

Σχολεία κλειστά. Γιατί;;

 

 

Πρωί  Δευτέρας . Φτάνω στο γνώριμο μέρος. Η ώρα επτά και κάτι ψιλά… Το φως του πρωινού με γοητεύει. Τα ξερά φύλλα των δέντρων της αυλής ανακατεύουν την ησυχία του πρωινού. Κάποια πουλιά με ηρωική διάθεση ξεπετιούνται από τις φωλιές, για να ξεμουδιάσουν μέσα στις πρώτες αχτίδες και  την δροσιά που εξατμίζεται αργά αργά….

Ξεκλειδώνω  την πόρτα, βγάζω το συναγερμό. Ακούω τους σωλήνες του καλοριφέρ να γρυλίζουν. Τα δυο ψυγεία   γουργουρίζουν πεινασμένα. Κάποια βρύση σταλάζει. Θέλει φτιάξιμο.  Ανοίγω  το γραφείο, βάζω μπρός τον υπολογιστή, μπαίνω στην κουζίνα, ετοιμάζω τα ανάλογα για τον πρωινό καφέ και περιμένω….. περιμένω….περιμένω………..

Τα λεπτά περνούν, η μονοτονία συνεχίζεται. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει η ώρα έφτασε σχεδόν οχτώ. Που είναι ο Έρι, ο Γιώργος, η Σωτηρία; Δε θα μουν πουν καλημέρα; Γιατί αργήσανε;….. Και περνά η ώρα και κανείς δεν αγγίζει την εξώθυρα. Καμιά ψυχούλα δε περνά το κατώφλι του σχολείου… Γιατί;;;  Γιατί;;;….

Όλα αυτά τα πιτσιρίκια και οι πιτσιρίκες  που έφταναν στη φωλιά του σχολείου , μπαίνουν με την μασκούλα  στο πρόσωπο, πηγαίνουν  στην αίθουσα τους, ανοίγουν  το παράθυρο, κάθονται  στην καρέκλα  περιμένοντας  τους άλλους,  να μιλήσουν, να σχολιάσουν, να γελάσουν, να σοβαρευτούν, γιατί τους περιμένει  τεστ στα μαθηματικά και ψιλοζορίζονται, μέχρι να μπει στην τάξη ο δάσκαλος  να κάνουν την προσευχούλα και να ξεκινήσουν τον πανέμορφο ανήφορο του ταξιδιού στη γνώση.

Δεν ήρθε κανείς και καμιά τη Δευτέρα το πρωί!!  Γιατί το σχολειό τους όπως κι όλα τα σχολειά στην πατρίδα έκλεισαν.  Ποιος ο λόγος  δεν έχω καταλάβει. Ίσως έχω μια υποψία άνοιας και ξεχνώ ότι βλέπω και διαβάζω. Ίσως…..

Και τώρα ο Γιώργος, ο Άρης, η Ανσουέλα, η Κωνσταντίνα δεν θα συλλαβίσουν με τη δασκάλα τους  τα γράμματα. Δε θα διαβάζουν τις λεξούλες. Δε θα   τρέξουν στην αυλή στο χώρο που τους αναλογεί στο κιόσκι… Κι η πρώτη τάξη είναι η ρημάδα λίγο ζόρικη κι αυτός ο Νοέμβρης  αν χαθεί θα ζορίσει τα μικρούλια….

Ο Βαγγέλης, η Δέσποινα, ο Αποστόλης, η Γκριζέλντα  με τι χαρά δούλευαν τη ρομποτική!! Ο Βασίλης που μοίραζε με τον κο Γιώργο τα φαγητά. Οι μυρωδιές των καθαριστικών κι απολυμαντικών, από τα  συνεχή καθαρίσματα της Σταυρούλας, που δεν αφήνει  τίποτε να μη γυαλίζει!

Και ξάφνου όλα εικόνες… Όλα θα γίνονται πίσω από μια οθόνη!! Μια εικονική πράξη… Λογική για πολλούς μα παράλογη για μας που ζούμε την καθημερινότητα του σχολείου, μαθητές και δασκάλους!   Τα συναισθήματα  μοιράζονται μέσα από τις οθόνες;  Η ζωή της γνώσης κλείνεται μέσα σε ίντσες κινητού ή τάμπλετ ή λαπ-τοπ;; 

Θα μου πείτε μα για λίγες μέρες θα συμβεί αυτό! Οι ειδικοί ξέρουν!! Συμφωνώ και δε μπαίνω στα χωράφια των ειδικών περί της πανδημίας. Όμως μας ρώτησε κανείς να πούμε τη γνώμη μας σε αυτά τα συμβούλια των σοφών. Σήκωσε ένα τηλέφωνο να καλέσει κάποιος ένα,  δυο, πέντε, δέκα, σχολεία, να συζητήσει με τους εκπαιδευτικούς  πως βλέπουν την κατάσταση τι βιώνουν, να πουν βρε αδελφέ τη γνώμη τους. Και δεν εννοώ να μιλήσουν με κολλητούς κι αλλήλους, αλλά με  τυχαία «δείγματα» όπως τα λένε στις έρευνες τους οι επιστήμονες…..

Εύχομαι κι ελπίζω αυτές οι λίγες μέρες να είναι οι τελευταίες..;..;.. Τα παιδιά είναι ευάλωτα σε καταστάσεις εγκλεισμού. Η ψυχοσύνθεσή τους διαλύεται και φέρονται  με τρόπους ακραία  περίεργους. Οι  γονείς πιέζουν και πιέζονται. Και στο τέλος  πάλι οι  εκπαιδευτικοί και οι ψυχολόγοι θα τρέξουν να ερμηνεύσουν, να βοηθήσουν, να θεραπεύσουν, να σώσουν  οτιδήποτε κι αν σώζεται, όπως λέει ο στίχος.

Ελπίζω μετά από δέκα χρόνια, γιατί η ζωή συνεχίζεται, να μην δρέψουμε καρπούς εγκλημάτων. Και πλείστα των εγκλημάτων ανιχνεύονται αργά, με τους ενόχους να είναι ή άφαντοι ή να έχουν νίψει τας χείρας τους!

Σκληρά Λόγια

 

 

Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως τα βράδια τρώγαμε φαγητό που έφτιαχνε η μητέρα  με πολλή αγάπη και οι γεύσεις τους προσέφεραν τούτη την αγάπη. ΄Ενα βράδυ επέστρεψε ο πατέρας στο σπίτι από τη δουλειά του. Περιμέναμε τη μητέρα υπομονετικά. Είχε αργήσει και γνωρίζαμε ότι είχε μια πολύ πολύ δύσκολη μέρα. Όταν γύρισε ετοίμασε για τον πατέρα ένα τοστ κι ένα ποτήρι χυμό. Το τοστ ήταν καμένο , σχεδόν κάρβουνο. Ο πατέρας το έφαγε χωρίς να πει λέξη. Όταν τελείωσε με ρώτησε πως πέρασα τη μέρα μου στο σχολείο. Πάντα περίμενα αυτή την κουβέντα. Όμως τη σκέψη μου κυνηγούσε η εικόνα του καμένου τοστ. Τον ρωτώ.... Γιατί έφαγες αυτό το κάρβουνο; Γιατί δεν αντέδρασες να σου φτιάξει άλλο η μητέρα; Τότε πήρα μιαν απάντηση ζωής. Ξέρουμε, μου λέει, πως η μητέρα σου είχε μια τρομερά περίεργη μέρα. Εξάλλου με το καμένο τοστ δε παθαίνει κανείς κάτι κακό. Αλλά τα σκληρά λόγια  αφήνουν πληγές που δεν κλείνουν. Ραγίζουν ίσως ανεπανόρθωτα την σχέση μας με τους ανθρώπους. Πριν ξαπλώσω άκουσα τη μητέρα  να λέει....συγγνώμη  για το καμένο τοστ... Ο πατέρας τη φίλησε!

Μίλησες βιαστικά, επιπόλαια, έκρινες άδικα, άσκοπα ή απλά εσφαλμένα. Και την ίδια συμπεριφορά δέχτηκες πιθανόν κι από τον αποδέκτη των λόγων σου, παίρνοντας έτσι ταυτόχρονα και οι δύο το διπλό ρόλο του θύτη και θύματος σε μια μάχη άνιση, αφού το αποτέλεσμα δε δικαιώνει κανέναν. Γιατί σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι μια σχέση που απέκτησε ρωγμή ή μια σχέση που τέλειωσε για πάντα.

Τα συναισθήματα νικητή και νικημένου, τελικά τα ίδια… απογοήτευση, πίκρα, στεναχώρια, θλίψη. Και μόλις καταλαγιάσει ο θυμός, αναδύονται όλα φανερώνοντας το μέγεθος της ρωγμής ή το τέλος της σχέσης.

Γιατί τα σκληρά λόγια που ειπώθηκαν δε γυρίζουν πίσω. Όπως ο χρόνος, προσπερνούν τη στιγμή αφήνοντας το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο, να μας θυμίζει τα λάθη μας και τα ελαττώματα που δεν μπορέσαμε να ελέγξουμε. Να μας θυμίζει πως το κόστος είναι συχνά τεράστιο σε βάθος χρόνου σε σχέση με το επιφανειακό κέρδος του παρορμητισμού, του θυμού και του εγωισμού, που μπορούν εύκολα να καταστρέψουν τα πάντα και να διώξουν από κοντά μας ακόμη κι εκείνους που είναι οι πιο σημαντικοί…

Οι  στιγμές που έχεις πει λόγια σκληρά, λόγια που δεν εννοούσες, λόγια που πλήγωσαν, λίγο ή πολύ. Είτε λόγω θυμού που δεν μπόρεσες να ελέγξεις, είτε γιατί ένιωθες πως σε έπνιγε το δίκιο, το αποτέλεσμα το ίδιο: λόγια που ειπώθηκαν και δεν μπορούν να αναιρεθούν.

Αυτές τις μέρες των εγκλεισμών οι σχέσεις κρίνονται, τα λόγια και οι πράξεις μετρούν περισσότερο. Τελικά ο κορονοιός μας μαστιγώνει από παντού!!