Σκληρά Λόγια

 

 

Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως τα βράδια τρώγαμε φαγητό που έφτιαχνε η μητέρα  με πολλή αγάπη και οι γεύσεις τους προσέφεραν τούτη την αγάπη. ΄Ενα βράδυ επέστρεψε ο πατέρας στο σπίτι από τη δουλειά του. Περιμέναμε τη μητέρα υπομονετικά. Είχε αργήσει και γνωρίζαμε ότι είχε μια πολύ πολύ δύσκολη μέρα. Όταν γύρισε ετοίμασε για τον πατέρα ένα τοστ κι ένα ποτήρι χυμό. Το τοστ ήταν καμένο , σχεδόν κάρβουνο. Ο πατέρας το έφαγε χωρίς να πει λέξη. Όταν τελείωσε με ρώτησε πως πέρασα τη μέρα μου στο σχολείο. Πάντα περίμενα αυτή την κουβέντα. Όμως τη σκέψη μου κυνηγούσε η εικόνα του καμένου τοστ. Τον ρωτώ.... Γιατί έφαγες αυτό το κάρβουνο; Γιατί δεν αντέδρασες να σου φτιάξει άλλο η μητέρα; Τότε πήρα μιαν απάντηση ζωής. Ξέρουμε, μου λέει, πως η μητέρα σου είχε μια τρομερά περίεργη μέρα. Εξάλλου με το καμένο τοστ δε παθαίνει κανείς κάτι κακό. Αλλά τα σκληρά λόγια  αφήνουν πληγές που δεν κλείνουν. Ραγίζουν ίσως ανεπανόρθωτα την σχέση μας με τους ανθρώπους. Πριν ξαπλώσω άκουσα τη μητέρα  να λέει....συγγνώμη  για το καμένο τοστ... Ο πατέρας τη φίλησε!

Μίλησες βιαστικά, επιπόλαια, έκρινες άδικα, άσκοπα ή απλά εσφαλμένα. Και την ίδια συμπεριφορά δέχτηκες πιθανόν κι από τον αποδέκτη των λόγων σου, παίρνοντας έτσι ταυτόχρονα και οι δύο το διπλό ρόλο του θύτη και θύματος σε μια μάχη άνιση, αφού το αποτέλεσμα δε δικαιώνει κανέναν. Γιατί σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι μια σχέση που απέκτησε ρωγμή ή μια σχέση που τέλειωσε για πάντα.

Τα συναισθήματα νικητή και νικημένου, τελικά τα ίδια… απογοήτευση, πίκρα, στεναχώρια, θλίψη. Και μόλις καταλαγιάσει ο θυμός, αναδύονται όλα φανερώνοντας το μέγεθος της ρωγμής ή το τέλος της σχέσης.

Γιατί τα σκληρά λόγια που ειπώθηκαν δε γυρίζουν πίσω. Όπως ο χρόνος, προσπερνούν τη στιγμή αφήνοντας το αποτύπωμά τους ανεξίτηλο, να μας θυμίζει τα λάθη μας και τα ελαττώματα που δεν μπορέσαμε να ελέγξουμε. Να μας θυμίζει πως το κόστος είναι συχνά τεράστιο σε βάθος χρόνου σε σχέση με το επιφανειακό κέρδος του παρορμητισμού, του θυμού και του εγωισμού, που μπορούν εύκολα να καταστρέψουν τα πάντα και να διώξουν από κοντά μας ακόμη κι εκείνους που είναι οι πιο σημαντικοί…

Οι  στιγμές που έχεις πει λόγια σκληρά, λόγια που δεν εννοούσες, λόγια που πλήγωσαν, λίγο ή πολύ. Είτε λόγω θυμού που δεν μπόρεσες να ελέγξεις, είτε γιατί ένιωθες πως σε έπνιγε το δίκιο, το αποτέλεσμα το ίδιο: λόγια που ειπώθηκαν και δεν μπορούν να αναιρεθούν.

Αυτές τις μέρες των εγκλεισμών οι σχέσεις κρίνονται, τα λόγια και οι πράξεις μετρούν περισσότερο. Τελικά ο κορονοιός μας μαστιγώνει από παντού!!