Κάτι για τις εκλογές.....

Με την πολιτική και τους εκφραστές της δεν έχω ασχοληθεί κι ούτε προτίθεμαι. Κάνω μιαν εξαίρεση σήμερα. Από την άλλη μεριά πιστεύω πως όλα είναι θέμα «πολιτικής»  στη ζωή, στην καθημερινότητα, στις ανθρώπινες σχέσεις… ειδικά σε αυτές.

Δυο βδομάδες απομένουν από ότι γνωρίζω για τις εκλογές… εκτός κι αν συμβεί κάτι τρομερό όπως… να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας. Παρατηρώ την κινητικότητα των υποψηφίων, που δεν έχει καμιά σχέση με την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Πραγματικά φουντώνω μ αυτά που βλέπω και διαβάζω. Κι επειδή δεν θέλω να πάρω χαπάκια , ας αραδιάσω τις ατάκτως ερριμένες σκέψεις μου να τις μοιραστώ μαζί σας….

Πριν μια τετραετία έγιναν εκλογές και αποφάσισε ο Έλληνας – Ελληνίδα το μέλλον του… Σήμερις πάλι εκλογές για το επόμενο τετραετές μέλλον….

Οι ερίτιμοι-ες κατά πάντα και δια πάντα υποψήφιοι-ες, έχουν εφορμήσει από άκρου εις άκρον του τόπου μας. Πολύ καλά κάνουν να έχουν επαφή με τους πολίτες. 

Τώρα αρχίζει το φούντωμα…. Και ρωτώ, όταν πριν τέσσερα χρόνια σα χθες δηλαδή κάποια κόμματα παρέπαιαν, καταβαραθρώνονταν στην πολιτική άβυσσο, που ήταν κάποιοι υποψήφιοι-ες κρυμμένοι; Γιατί δεν ανάλαβαν τότε την ευθύνη να βγουν μπροστά να στηρίξουν την παράταξη τους ,να σταθούν υπερασπιστές των ιδεών τους;  Να σας πω κύριοι και κυρίες…. Παίζατε κρυφτούλι πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε …φτου και βγαίνω…… Όμως που να σας βρουν μέσα στα λαγούμια που είχατε κρυφτεί σαν ασπάλακες!  Όταν οι παρατάξεις σας εκλιπαρούσαν να σταθείτε δίπλα, να βγείτε μπροστά εσείς  καίγατε ξύλα στο τζάκι ή τρυγούσατε αμπελάκια…. Εμ βέβαια δεν είσαστε τότε έτοιμοι-ες να αναλάβετε τις ευθύνες , είχατε μιαν ανωριμότητα τότε. Τώρα που ωριμάσατε, μάλλον πάτε για σάπισμα, προτάξατε τα στήθη σας για το καλό των κομμάτων σας. Τώρα που η πλάστιγγα γέρνει , μπήκατε στη σειρά να πάρετε το συσσίτιο. 

Ορισμένοι-ες  όμως  στις δύσκολες  στιγμές είχαν το θάρρος-θράσος  κι αγωνίστηκαν γι αυτό που πρεσβεύουν, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Τούτο και μόνο περιποιεί τιμή!

Από την άλλη μεριά μια φορά κι ένα καιρό τέσσερα χρονάκια πριν,(σα παραμύθι ε;) πολλοί-ες , έτρεχαν με τα κόμματα που είχαν το πάνω χέρι κι αγκαζέ σουλάτσαραν στις παρυφές της δόξας έτοιμοι-ες να αρπάξουν τις δάφνες των νικών.  Και τώρα;;; που σα να αλλάζει ο καιρός, σα να φυσάει αλλού …όπου φυσάει ο άνεμος κι εσείς… Ποιος είστε; Δε σας γνωρίζω; Ο κύριος-α απουσιάζει..εγώ φιλιπινέζο υπηρέτη….

 Βέβαια…. μ αυτό τον τρόπο ξεκαθαρίζετε μόνοι σας  ποιοι-ες είστε  άξιοι –ες, ικανοί-ες. Γιατί όσοι αγωνίστηκαν και αγωνίζονται σε δύσκολους καιρούς , μέσα σε πολιτικές τρικυμίες γι αυτούς, φαίνεται πως είναι άξιοι να εκπροσωπούν τους πολίτες μιας χώρας. Όσοι  αγωνίζονται μέσα από γυάλες και πολιτικά λιμανάκια, τούτοι στις δυσκολίες των πολιτών θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια….

Στο χέρι των Ελλήνων πολιτών βέβαια είναι αν επιθυμούν  ΑΞΙΟΣ-ΙΚΑΝΟΥΣ ή απλά ΙΑΝΟΥΣ.

ΥΓ: Εύχομαι καλό αγώνα σε όλους-ες, παρόλο που δε συμφωνώ με τους τρόπους (τα φυλλάδια τα κρατώ για το μέλλον) ….ευελπιστώ δε να μη ξαναγράψω για πολιτική, εκτός κι αν με φάει το φούντωμα!

Οι ελίτ....

Πρίν λίγες μέρες φτεροκοπούσε συνέχεια στο νου μου μια λέξη που είχα καιρό να δω, να σκεφτώ, να αφουγκραστώ. Η λέξη «ελίτ»… Κάπου την είδα, μου  κόλλησε… κι όταν κολλάει κάτι είναι αναγκαίο καλό ή κακό, να σπαρθεί και να φυτρώσει μέσα από το πληκτρολόγιο, με ή άνευ λιπάσματος.

Η λέξη προφανώς ακούγεται εχθρική μισητή από την πλειοψηφία. Δείχνει κάτι το ανωτερίστικο όχι ανώτερο. Με απλά λόγια, από ότι λέγεται, είναι ομάδες ανθρώπων  που έχουν τον πολύ παρά και διαφεντεύουν την κοινωνία, το πόπολο. Οι ομάδες τούτες βρίσκονται σε παγκόσμιο και σε τοπικό επίπεδο. Μας τους δείχνουν  μερικοί δισεκατομμυριούχοι, πολιτικοί απατεώνες και κάποιοι γελωτοποιοί. Έτσι κι αλλιώς τα φούμαρα παγκοσμίως καλά κρατούν.

 Από την άλλη, γνωρίζω ότι πολλοί μα πάρα πολλοί, μάχονται να μπουν σ αυτές τις ελίτ. Γλύφουν, έρπουν, τρέχουν, γονατίζουν, προσκυνούν, χαμαιλεοντίζουν, καταδίδουν κ.ο.κ για να ανοίξει η πόρτα των ελιτίστικων μεγάρων, ώστε να απολαύσουν τις ηδονές της ελιτίστικης βιωτής. Δεν έχω κατανοήσει κι ούτε επιθυμώ, απλά αναρωτιέμαι αν η ζωή τους, το είναι τους απελευθερώνεται ή βιάζεται ασύστολα!

Κι εγώ επιθυμώ να μπω σε ελίτ.  Θα σας γράψω  ποιες είναι οι ελίτ που αξίζουν να είμαι μαζί τους. Ίσως συμφωνήσετε, αν πάλι όχι καλή καρδιά.

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των ανθρώπων του μεροκάματου, του νυχτοκάματου, του πλήθους,  της καθημερινότητας. Αυτούς που παλεύουν στα ίσα τη ζωή, την κοιτούν κατάματα, χωρίς διασυνδέσεις και κουτοπονηριά. Κι όταν πέφτουν, σηκώνονται με θάρρος-θράσος απαιτώντας  το δίκαιο.

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των προσφύγων  που οι άλλες ελίτ, τους κατάντησαν ξεριζωμένους.  Από την άλλη τώρα  κόπτονται για το καλό τους, χύνοντας δάκρυ κροκοδείλιο, μέσω οργανισμών, μέσω συλλόγων και άλλων λάβαρων στοιβάζοντας τους σε κοντέινερ, μέσα σε νταμάρια!!

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των  άρρωστων που δε μπορούν να γιατρευτούν, γιατί κάποιες ελίτ πουλούν τα φάρμακα όπου θέλουν, όπως θέλουν, και αν θέλουν. Όμως διοργανώνουν ημερίδες, εσπερίδες, για να γιάνουν τις πληγές των δύσμοιρων τούτων ταπεινών πληβείων, γιατί έτσι τους βλέπουν ως res όπως κάποιοι πρόγονοι. Βρε σα να μην άλλαξε τίποτε από χθες!!!

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των παιδιών. Αυτή η ελίτ είναι ικανή αν την αφήσουν (σιγά και μη…) να αλλάξει τη σκέψη, πράγμα που σημαίνει ότι αλλάζει η ζωή!  Μέσα από την παιδική ματιά μπορείς να δεις την αλήθεια! Θέλουν οι ελίτ να την δουν; Θέλουν να δουν το ασυνόδευτο παιδί, το κακοποιημένο, αυτό ντε χωρίς το δεξί του χέρι, ή το άλλο που ένα θραύσμα του στέρησε τη χαρά να αντικρίζει το φως τα χρώματα, την ζωή; Κι ας κάνουν εράνους για να κρύψουν την ντροπή που τους βαραίνει. Γιατί ναι τους βαραίνει, αλλιώς δε θα έκαναν τίποτε!

 ΔΕΝ Θέλω να  είμαι στην ελίτ των ερπετών, των φιδιών, όλων αυτών που ακόμη και τον Θεό έχουν κάνει ελίτ. Τον δικό τους Θεό, όχι τον δικό μας. Αυτόν που έφαγε με πόρνες και λωποδύτες. Αυτόν που άνοιξε την αγκαλιά του σε άρρωστους, σε πονεμένους, στα παιδιά, σε όσους ζήτησαν το δίκιο και το βρήκαν πλάι του. Σε όσους ιάθηκαν μα και σε όσους δεν ιάθηκαν, αλλά δεν άφησαν τη σάπια ελίτ να τους ακουμπήσει. Αυτόν τον Θεό πάνε να τον αγγίξουν μα καίγονται στο τέλος!

Τι μας γράφεις τώρα και συ ονειροπόλε. Οι ελίτ πάντα διαφέντευαν την πλάση. Οι ελίτ συνεχίζουν να το πράττουν. Κι αν κάποιος αντιδράσει τον καταπίνουν. Ακόμη και τον Θεό σταύρωσαν.

Έχετε δίκιο. Κι όμως ο αγώνας  δε πάει χαμένος. Πάντα η κάμπια παλεύει και γίνεται πεταλούδα. Τα χαμόγελα ανθούν «κρατούν την ουσία κι ονειρεύονται»,  λένε ναι,  τραγουδούν,  ενοχλούν τους μίζερους,  στάζουν λεμόνι,  ορτσάρουν,  σημαίνουν,  «ιερουργούν τον όρθρο της ελιάς»,  «φυσούν κι ανάβουνε τα πορτοκάλια».

  Πάντοτε υπάρχουν οι ΕΛΙΤ που μας ανήκουν. Αυτές δε μπορούν να μας τις πάρουν. Την απλότητα, την καθαρότητα,  την αλήθεια μας. Οι άλλες ελίτ νομίζουν ότι τα έχουν όλα. Χαχαχαχα…. Τότε γιατί ζητούν όλο και περισσότερα;