Οι ελίτ....

Πρίν λίγες μέρες φτεροκοπούσε συνέχεια στο νου μου μια λέξη που είχα καιρό να δω, να σκεφτώ, να αφουγκραστώ. Η λέξη «ελίτ»… Κάπου την είδα, μου  κόλλησε… κι όταν κολλάει κάτι είναι αναγκαίο καλό ή κακό, να σπαρθεί και να φυτρώσει μέσα από το πληκτρολόγιο, με ή άνευ λιπάσματος.

Η λέξη προφανώς ακούγεται εχθρική μισητή από την πλειοψηφία. Δείχνει κάτι το ανωτερίστικο όχι ανώτερο. Με απλά λόγια, από ότι λέγεται, είναι ομάδες ανθρώπων  που έχουν τον πολύ παρά και διαφεντεύουν την κοινωνία, το πόπολο. Οι ομάδες τούτες βρίσκονται σε παγκόσμιο και σε τοπικό επίπεδο. Μας τους δείχνουν  μερικοί δισεκατομμυριούχοι, πολιτικοί απατεώνες και κάποιοι γελωτοποιοί. Έτσι κι αλλιώς τα φούμαρα παγκοσμίως καλά κρατούν.

 Από την άλλη, γνωρίζω ότι πολλοί μα πάρα πολλοί, μάχονται να μπουν σ αυτές τις ελίτ. Γλύφουν, έρπουν, τρέχουν, γονατίζουν, προσκυνούν, χαμαιλεοντίζουν, καταδίδουν κ.ο.κ για να ανοίξει η πόρτα των ελιτίστικων μεγάρων, ώστε να απολαύσουν τις ηδονές της ελιτίστικης βιωτής. Δεν έχω κατανοήσει κι ούτε επιθυμώ, απλά αναρωτιέμαι αν η ζωή τους, το είναι τους απελευθερώνεται ή βιάζεται ασύστολα!

Κι εγώ επιθυμώ να μπω σε ελίτ.  Θα σας γράψω  ποιες είναι οι ελίτ που αξίζουν να είμαι μαζί τους. Ίσως συμφωνήσετε, αν πάλι όχι καλή καρδιά.

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των ανθρώπων του μεροκάματου, του νυχτοκάματου, του πλήθους,  της καθημερινότητας. Αυτούς που παλεύουν στα ίσα τη ζωή, την κοιτούν κατάματα, χωρίς διασυνδέσεις και κουτοπονηριά. Κι όταν πέφτουν, σηκώνονται με θάρρος-θράσος απαιτώντας  το δίκαιο.

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των προσφύγων  που οι άλλες ελίτ, τους κατάντησαν ξεριζωμένους.  Από την άλλη τώρα  κόπτονται για το καλό τους, χύνοντας δάκρυ κροκοδείλιο, μέσω οργανισμών, μέσω συλλόγων και άλλων λάβαρων στοιβάζοντας τους σε κοντέινερ, μέσα σε νταμάρια!!

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των  άρρωστων που δε μπορούν να γιατρευτούν, γιατί κάποιες ελίτ πουλούν τα φάρμακα όπου θέλουν, όπως θέλουν, και αν θέλουν. Όμως διοργανώνουν ημερίδες, εσπερίδες, για να γιάνουν τις πληγές των δύσμοιρων τούτων ταπεινών πληβείων, γιατί έτσι τους βλέπουν ως res όπως κάποιοι πρόγονοι. Βρε σα να μην άλλαξε τίποτε από χθες!!!

Θέλω να είμαι με την ΕΛΙΤ των παιδιών. Αυτή η ελίτ είναι ικανή αν την αφήσουν (σιγά και μη…) να αλλάξει τη σκέψη, πράγμα που σημαίνει ότι αλλάζει η ζωή!  Μέσα από την παιδική ματιά μπορείς να δεις την αλήθεια! Θέλουν οι ελίτ να την δουν; Θέλουν να δουν το ασυνόδευτο παιδί, το κακοποιημένο, αυτό ντε χωρίς το δεξί του χέρι, ή το άλλο που ένα θραύσμα του στέρησε τη χαρά να αντικρίζει το φως τα χρώματα, την ζωή; Κι ας κάνουν εράνους για να κρύψουν την ντροπή που τους βαραίνει. Γιατί ναι τους βαραίνει, αλλιώς δε θα έκαναν τίποτε!

 ΔΕΝ Θέλω να  είμαι στην ελίτ των ερπετών, των φιδιών, όλων αυτών που ακόμη και τον Θεό έχουν κάνει ελίτ. Τον δικό τους Θεό, όχι τον δικό μας. Αυτόν που έφαγε με πόρνες και λωποδύτες. Αυτόν που άνοιξε την αγκαλιά του σε άρρωστους, σε πονεμένους, στα παιδιά, σε όσους ζήτησαν το δίκιο και το βρήκαν πλάι του. Σε όσους ιάθηκαν μα και σε όσους δεν ιάθηκαν, αλλά δεν άφησαν τη σάπια ελίτ να τους ακουμπήσει. Αυτόν τον Θεό πάνε να τον αγγίξουν μα καίγονται στο τέλος!

Τι μας γράφεις τώρα και συ ονειροπόλε. Οι ελίτ πάντα διαφέντευαν την πλάση. Οι ελίτ συνεχίζουν να το πράττουν. Κι αν κάποιος αντιδράσει τον καταπίνουν. Ακόμη και τον Θεό σταύρωσαν.

Έχετε δίκιο. Κι όμως ο αγώνας  δε πάει χαμένος. Πάντα η κάμπια παλεύει και γίνεται πεταλούδα. Τα χαμόγελα ανθούν «κρατούν την ουσία κι ονειρεύονται»,  λένε ναι,  τραγουδούν,  ενοχλούν τους μίζερους,  στάζουν λεμόνι,  ορτσάρουν,  σημαίνουν,  «ιερουργούν τον όρθρο της ελιάς»,  «φυσούν κι ανάβουνε τα πορτοκάλια».

  Πάντοτε υπάρχουν οι ΕΛΙΤ που μας ανήκουν. Αυτές δε μπορούν να μας τις πάρουν. Την απλότητα, την καθαρότητα,  την αλήθεια μας. Οι άλλες ελίτ νομίζουν ότι τα έχουν όλα. Χαχαχαχα…. Τότε γιατί ζητούν όλο και περισσότερα;